ΕΝΑΣ ΓΟΝΕΑΣ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ….



Έτσι λοιπόν ορίστηκε το πρόβλημα: και εσείς οι δάσκαλοι –ες και οι καθηγητές-τριες των παιδιών μας είσαστε μέρος του προβλήματος.
Αφού χρόνια και χρόνια τρώτε την υποτίμηση των γονιών και των παιδιών μιας υποτιμημένης κοινωνίας, όπου το κάθε μέλος της μαθαίνει, από την μεγάλη της πατρίδας σχολή, δηλαδή τον κίτρινο καθωσπρέπει τύπο και την καθώς αρμόζει κίτρινη τηλεόραση, να σκέφτεται σαν ιδιώτης.
Αφού χρόνια και χρόνια τρώτε την απαίτηση των γονιών και του υπουργείου-εργοδότη σας να κάνετε τα παιδιά μας τακτοποιημένες κονσέρβες στα ράφια μιας χαμοζωής, σκοτώνοντας κάθε διάθεση σε αυτά και σε εσάς να ψάξετε την κρυφή όψη των πραγμάτων, την ομορφιά τους.
-Όταν επί χρόνια πολλά απαξιωνόσαστε υλικά και ηθικά σε μια διδασκαλία που της στραγγαλίζουν την δημιουργικότητα-τη δικιά σας και των μαθητών σας για να είσαστε συνεπείς στις νόρμες του υπουργείου
-Όταν οι νεώτεροι από εσάς έχετε ταπεινωθεί για το αυτονόητο δικαίωμα μιας σταθερής δουλειάς
-Όταν χιλιάδες από σας ζείτε στην μέγγενη του εκβιασμού, την αγωνία των μωρών μορίων είτε σαν αναπληρωτές είτε σαν ωρομίσθιοι (7 ευρώ η ώρα!) ενώ έχετε ήδη ταπεινωθεί σε παρατρεχάμενους της κάθε εξουσίας, και φτάνετε 35 και 40 χρονών για να μπείτε στο δρόμο της επισφάλειας!
-Όταν με τους μισθούς που παίρνετε εφόσον αποκτήσετε το «προνόμιο» της πλήρους απασχόλησης σας κλείνουν το μάτι να κάνετε ιδιαίτερα αρκεί να μην εκτεθείτε
-Όταν σας ζητάνε, οι υποκριτές! να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας και σας τάζουν απολύσεις στο διηνεκές δηλαδή αναποδογυρίζουν και τις ελάχιστες διασφαλίσεις που δικαιούται κάθε άνθρωπος για να μην αισθάνεται με την ’’ ψυχή στο στόμα’’
-Όταν μέσα σε όλο αυτό το γενικό χαμό μιλάνε για νοικοκύρεμα της παιδείας αυτοί που την κατάντησαν πεδίο βασικής εκπαίδευσης στην υποκρισία, θυμώνω με το αναποδογύρισμα των λέξεων.
Θυμώνω με την ωμότητα, τον κυνισμό και τη βία που βλέπω στα πρόσωπα των PIGS της εξουσίας που προκλητικά ζητάνε να γίνει πιο βάναυση η καθημερινότητα όλων των εργαζομένων που φταίνε επειδή ‘’τολμούν να έχουν ανάγκες’’.
Παίρνω μέσα μου την αγωνία των νέων ανθρώπων, των παιδιών μου, για ένα αύριο που κτηνώδικα ο κάθε Αλέκος Παπαδόπουλος και η κάθε Διαμαντοπούλου αλλά και οι πουλημένοι στις υπηρεσίες του κέρδους τηλεπαρουσιαστές εντείνουν υλοποιώντας την κρατική πολιτική του’’ λιώστε τους, το κέρδος πάνω απ όλα’’ Θυμώνω για την αγωνία του αύριο που βλέπω στους δασκάλους των παιδιών μου, στη θέση του χαμόγελου που, όπως όλοι μας, δικαιούνται, Θυμώνω για τον εφιάλτη στη θέση των ονείρων. Θυμώνω με τον εκβιασμό της ανασφάλειας
Σαν γονιός λοιπόν έρχομαι μαζί με άλλους γονείς να σας παρακαλέσουμε σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε:
Να αντισταθείτε,
στην απαξίωση και την συκοφάντηση
που έρχεται να «δέσει» με το παραμύθι «κινδυνεύει η πατρίς»
Γνωρίζουμε, όλοι μας λίγο πολύ, τις αδυναμίες των συνδικάτων, τους συμβιβασμούς των ηγεσιών σας, τη φυσιολογική δυσπιστία. Την δικαιολογημένη πίκρα σας…
Όμως οι αγώνες δεν γίνονται για τα μάτια κανενός ηγέτη ή ηγετίσκου
Γίνονται για να επιβάλλουμε το δίκαιο, για να αλλάξουμε τα πράγματα, όσο κι αν αυτό φαντάζει δύσκολο.
Για να μην γίνει η απαξίωση της ζωής μας και του μέλλοντος μας φυσικός κανόνας
Γιατί πάνω από τα κέρδη των τοκογλύφων, των τραπεζών , και των αφεντικών
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΖΩΗ
ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ
Και αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που μπορείτε να δώσετε στα παιδιά μας αλλά και σε εμάς….

Χίος 27/04/10

Δημήτρης Λαβατσής