Άποψη: Δύο προϋποθέσεις για μεταρρύθμιση Ποτέ δεν υπήρξε τόση συναίνεση ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί το άσυλο και το μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων. Τα δύο ζητήματα, όμως, αν και συνδέονται, δεν πρέπει να συγχέονται. Γιατί αυτή η σύγχυση κινδυνεύει να καταστρέψει την πολύ χρήσιμη αυτή συναίνεση.
Αγωνιώ να μην εγκλωβιστεί η συζήτηση για το άσυλο σε ένα δημόσιο διάλογο για το εάν οι πρυτάνεις πρέπει να εκλέγονται από τους πανεπιστημιακούς ή να διορίζονται από κάποιο εξωπανεπιστημιακό συμβούλιο (όπως προτείνει το υπουργείο). Αν γίνει αυτό, θα χαθεί μια χρυσή ευκαιρία να λυθεί το πρόβλημα με το άσυλο (κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα, άμεσα και χωρίς νέους νόμους).
Το άσυλο απαιτεί διαφύλαξη, γιατί αλλιώς μετατρέπεται σε ασυλία εκείνων που στρέφονται εναντίον του ακαδημαϊκού ασύλου. Οποιον και να βαρύνει η ευθύνη διαφύλαξης του ασύλου (εκλεγμένοι πρυτάνεις ή διορισμένοι μάνατζερ), η αποτυχία είναι δεδομένη όσο δεν υπάρχει ένα καλά οργανωμένο σώμα πανεπιστημιακής ασφάλειας: ένστολοι υπάλληλοι του πανεπιστημίου που λογοδοτούν στη διοίκηση του πανεπιστημίου και μόνον.
Πρώτη μέριμνα του υπουργείου θα έπρεπε να είναι η χρηματοδότηση της σύστασης αυτού του σώματος, το οποίο διαθέτουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου (με εξαίρεση τα δικά μας). Παράλληλα, το υπουργείο θα έπρεπε να περάσει μια απλή τροπολογία, χωρίς νόμους πλαίσια και μεγαλεπήβολα νομοσχέδια, με την οποία να καταργεί τη συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή προέδρων και πρυτάνεων.
Αυτές οι δύο κινήσεις, με τις οποίες θα συμφωνούσε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πανεπιστημιακών, θα έλυνε το θέμα του ασύλου και θα απελευθέρωνε πανεπιστημιακές δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να μεταρρυθμίσουν το πανεπιστήμιο, αλλά αδρανοποιούνται μπροστά στο τέρας που δημιουργεί η εξουσία των υποτιθέμενων εκπροσώπων των φοιτητών.