Όταν η Άννα Διαμαντοπούλου συναγωνίζεται το Βασίλη Κοντογιαννόπουλο

Χειμώνας του 1990 με υπουργό παιδείας τον κύριο Κοντογιαννόπουλο σε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Χειμώνας του 2010 με υπουργό παιδείας την κυρία Διαμαντοπούλου σε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ.

Και οι δύο υπουργοί της παιδείας κατάφεραν με τα νομοθετήματά τους και το ύφος τους να προκαλέσουν αναταραχή στην εκπαιδευτική κοινότητα, αρνούμενοι και οι δύο να συζητήσουν σοβαρά μαζί της.

Επί υπουργείας του κυρίου Κοντογιαννόπουλου έγιναν πολλές καταλήψεις και διαμαρτυρίες ενώ οι συμπλοκές των διαδηλωτών με τα ΜΑΤ ήταν συνηθισμένο φαινόμενο κάθε φορά που γινόταν πορεία διαμαρτυρίας.

Η θητεία και οι πειραματισμοί του Κοντογιαννόπουλου έληξαν, δυστυχώς, με το θάνατο του Νίκου Τεμπονέρα και τη δική του παραίτηση. Τη θέση του πήρε ο Γιώργος Σουφλιάς ο οποίος απέσυρε το νομοσχέδιο του προκατόχου του και ξεκίνησε διάλογο από μηδενική βάση με τα ενδιαφερόμενα μέρη. Ο Κοντογιαννόπουλος χαρακτηρίστηκε τότε από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Τεμπονέρα. Βέβαια, μετά από μερικά χρόνια ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος προσχώρησε στο σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ, το οποίο, προφανώς, εκτίμησε τις απόψεις και τις πρακτικές του πρώην υπουργού παιδείας.

Επί υπουργείας της κυρίας Διαμαντοπούλου έγιναν επίσης, πολλές καταλήψεις και διαμαρτυρίες, σε μια περίοδο που οι πολίτες δέχονται επίθεση που θυμίζει «Αυγή του Οδυσσέα» από μια οργανωμένη συμμορία ευρωπαίων και αμερικανών κεφαλαιούχων, δίνοντας απανωτά χτυπήματα στην ποιότητα και το χαρακτήρα της δωρεάν εκπαίδευσης.

Το τελευταίο «έργο» της κυρίας Διαμαντοπούλου, για τις «παιδαγωγικές συγχωνεύσεις ο λόγος», συνάντησε και συναντά τέτοιες αντιδράσεις που θυμίζουν τις αντιδράσεις της εποχής του κυρίου Κοντογιαννόπουλου.

Όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν κάποιες πολιτικές επιλογές δεν μπορούν να πείσουν με τη δύναμη των επιχειρημάτων ή όταν αποδεικνύονται, με βάση την εμπειρία, επικίνδυνες στην εφαρμογή τους, τότε ο αυταρχισμός και η κρατική βία αναλαμβάνουν δράση.

Η επιχείρηση «εκφοβισμός» ξεκίνησε με λεκτικές παραινέσεις προς τους εκπαιδευτικούς για την αναπλήρωση των χαμένων ωρών, στο γνωστό τηλεοπτικό στυλ : δεν σας απειλώ, σας προειδοποιώ.

Στη συνέχεια ήρθαν οι άμεσες κατηγορίες περί δήθεν, καταστροφών και βανδαλισμών στην Περιφερειακή Διεύθυνση Αττικής οι οποίες έγινες πρώτοι τίτλοι στα δελτία των 8 των αδελφών καναλιών.

Η υπόθεση επισημοποιήθηκε με σχετικό έγγραφο που έστειλε η υπουργός προς τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, ζητώντας να της προτείνουν τρόπους αναπλήρωσης των ωρών που χάθηκαν λόγω απεργιών του κλάδου(;;;), πάντα για το καλό του μαθητή.

Θα περίμενε κανένας, γνωρίζοντας πόσο θλίβεται η υπουργός όταν χάνονται διδακτικές ώρες και πόσο υποστηρίζει τη δωρεάν εκπαίδευση, να μας πει με ποιον τρόπο θα αναπληρωθούν οι διδακτικές ώρες που χάθηκαν λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών, πότε θα πάρουν οι μαθητές του λυκείου πίσω τα χρήματα που έδωσαν για ξενόγλωσσα βιβλία, πότε θα πάρουν πίσω τα χρήματα που έδωσαν οι γονείς σε πολλά νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία για γραφική ύλη και άλλα λειτουργικά έξοδα.

Θα ήταν καλύτερα για την ευαίσθητη κυρία υπουργό να προσπαθήσει να πείσει τον, επίσης, υπερευαίσθητο κύριο Λοβέρδο να δώσει μια λύση στο πρόβλημα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των μαθητών των οποίων οι γονείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι και το τελευταίο διάστημα πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους γιατρούς κα φάρμακα.

Το τελευταίο ανδραγάθημα, όπως έγινε γνωστό, έλαβε χώρα πριν τη μαθητική παρέλαση στο Σύνταγμα και έχει να κάνει με τις συλλήψεις εκπαιδευτικών για προληπτικούς λόγους με τρόπο ασφαλίτικο που θυμίζει εποχές ξεπερασμένες και καταδικαστέες στη λαϊκή συνείδηση. Είναι προφανές ότι οι συλλήψεις έγιναν με τη σύμφωνη γνώμη της υπουργού. Αν όχι, τότε η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη από όσο φαίνεται.

Είναι προτιμότερο για την κυρία υπουργό και την κυβέρνησή της, να σταματήσει να συκοφαντεί και να απειλεί γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αυτές οι τακτικές είναι επικίνδυνες και αδιέξοδες.

 Φυσικά και δεν περιμένει κανένας να αλλάξει πολιτική ρότα, η υπουργός και η κυβέρνηση, εκτός αν πιεστεί, που φαίνεται πολύ πιθανό, από τις αντιδράσεις του κόσμου. Όσο, όμως, προσπαθεί να διατηρήσει «ατσαλάκωτη» την πολιτική της, τουλάχιστον να μην την δικαιολογεί με ψεύτικο ενδιαφέρον για τους μαθητές και την εκπαίδευση. Ας έχει το θάρρος να πει ξεκάθαρα ότι εφαρμόζει την πολιτική που της υπαγορεύουν τα μνημόνια και οι τρόικες γιατί απλά συμβαδίζει με την ιδεολογία της. Μπορεί στα λόγια να το αρνείται αλλά οι πράξεις της το επιβεβαιώνουν περίτρανα.