Πόσο ΚΟΣΤΙΖΕΙ να μάθω;


Μάνος Αντώναρος
Παρακολουθώ τις εξελίξεις (αντιδράσεις) στην παιδεία. Για μια στιγμή σκέφτηκα να γράψω στο «Υπουργείο Παιδείας», αλλά άλλαξα γνώμη, καθώς η π(Π)αιδεία είναι πάνω από όλα... (εξαιρείται φυσικά η Υγεία) και μου 'ναι παντελώς και παγερά αδιάφορα τα περί υπουργών, κομμάτων, ΔΝΤ κ.λπ..
Προσπαθώ να καταλάβω (εδώ και χρόνια) τι γίνεται με την παιδεία των παιδιών και ομολογώ ότι περισσότερο καταλαβαίνω για την οικονομία (που μεταξύ μας δεν καταλαβαίνω τίποτα), παρά με την παιδεία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένα Γερμανάκι ξέρει πολλά περισσότερα πράγματα από ένα Ελληνάκι.
Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και το Ελληνάκι έρθει σε επαφή (θέλετε να το πείτε: ανταγωνισμό, συναγωνισμό;) με το Γερμανάκι, το παιδί μας βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση.
Και επειδή οι άνθρωποι κάνουν τις χώρες και όχι τα σύνορα, γιʼ αυτό συνήθως η Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Νορβηγία κ.λπ..
Το τι γνωρίζω, πώς το έμαθα και ποιος μου το έμαθε και με ποιον τρόπο παίζει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρόλο στην πορεία της ζωής μου. Άλλο είναι να σε μάθει να μαγειρεύεις με αγάπη η γιαγιά και άλλο να μάθεις διαβάζοντας συνταγές από το Internet. H γιαγιά θα σε μάθει την αξία π.χ. του λεμονιού, ενώ η συνταγή θα σε μάθει να στύβεις 2 λεμόνια.
Πήγα σε δύο σχολεία. Ένα γερμανικό και ένα ελληνικό. Στο γερμανικό (το 'χω γράψει τόοοοσες φορές) στο μάθημα της Χημείας μάς εξηγούσαν με πείραμα γιατί το Η2Ο κάνει νερό, ενώ στο ελληνικό μάς το έγραφαν με κιμωλία στον πίνακα. Στο γερμανικό ο γυμναστής μάς γύμναζε και μετά το μάθημα ήταν ΠΑΝΤΑ δίπλα μας για όποιο θέμα μάς προβλημάτιζε, στο ελληνικό ο γυμναστής κάπνιζε και στο τέλος παντρεύτηκε μια συμμαθήτριά μας.
Αν είχα καλούς δάσκαλους στο ελληνικό σχολείο;
Ναι, μερικοί ήταν καλοί, κάποιοι πολύ καλοί και 1-2 (στα 12 χρόνια) εξαιρετικοί. Οι περισσότεροι, όμως, ήταν για σφαλιάρες. Στο γερμανικό σχολείο η συντριπτική πλειονότητα ήταν πολύ καλοί , 5-6 ήταν παγκοσμίου επιπέδου και μόνο 1-2 για σφαλιάρες.
Εφόσον στο Υπουργείο Παιδείας (όχι μόνο σήμερα, αλλά ανέκαθεν) αγαπούν την Παιδεία σαν άθροισμα εξόδων-εσόδων... δηλαδή αριθμητικά... θα έπρεπε να έχουν δει και την ποιοτική διαφορά που αναφέρω πιο πάνω.
Κάποιος ανόητος έπεισε τις κυβερνήσεις ότι παιδεία είναι η γνώση (;) που εμπεριέχεται στα σχολικά βιβλία. Λες και όλα λύνονται με την ανάγνωση ή την παπαγαλία ή στην καλύτερη περίπτωση η αγαστή πορεία με το εκάστοτε σχολικό σύστημα.
Έχουμε π.χ. καλούς αρχιτέκτονες;
Ξέρω γω... καλούς έχουμε... Πότε, όμως, είδατε στην πόλη σας ένα πραγματικά πρωτοποριακό κτίριο; Έχουμε καλούς μηχανικούς αυτοκινήτου; Μμμμμμ μάλλον... Πόσοι απʼ αυτούς, όμως, είναι μέλη μιας ομάδας Φόρμουλας-1... που σημειωτέον είναι επανδρωμένες από τον Πύργο της Βαβέλ;
Aν σήμερα ζητήσεις μια δουλειά στην υπόλοιπη Ευρώπη, το ΠΡΩΤΟ που σε ρωτάνε είναι αν είσαι computer educated. Χαχαχαχα, πόσοι Έλληνες ετών 20-30 νομίζετε ότι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ computer educated; Δεν εννοώ πόσοι έχουν σελίδα στο Facebook ή κάνουν chat ... αλλά αλήθεια πόσα σχολεία έχουν υπολογιστές πάνω στο θρανίο;
Αν αυτή την ερώτηση την κάνεις π.χ. σε ένα τηλεοπτικό πάνελ στον (τι λέξη κι αυτή) αρμόδιο υπουργό... δεν θα πάρεις απάντηση, αλλά εξήγηση (δικαιολογία) γιατί ΔΕΝ υπάρχουν. Το πρόβλημα, όμως, διογκώνεται, αφού δεν χορταίνει με δικαιολογίες, αλλά μόνο με λύσεις...
Μέχρι πρότινος, όλες αυτές οι σκέψεις μου περί παιδείας ήταν σχετικά θεωρητικές. Σήμερα, όμως, που ʼχω μια κόρη 6 μηνών, έγιναν εντελώς ρεαλιστικές. Αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης με άλλα παιδάκια, να είστε σίγουροι ότι δεν θα την έστελνα σε σχολείο. Θα την δίδασκα εγώ, η μαμά της, ή καλύτερα άνθρωποι που θα ήταν εξπέρ σ' αυτά που έπρεπε να μάθει.
Όχι, δεν φταίει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών που κόβει κονδύλια από την Παιδεία... μπορεί να μην το χωράει το δικό μου μυαλό... αλλά στο φινάλε η δουλειά του είναι να είναι τσιγκούνης. Φταίει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας, που δεν χτυπάει (χτύπησε) το χέρι του στο Τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου, όταν γίνεται η μοιρασιά της πίτας.
Όταν του έδωσαν το υπουργείο, έπρεπε να ξέρει ότι είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που κρατάει στα χέρια του το μέλλον (βλ. παιδιά) αυτής της χώρας... αν δεν το καταλαβαίνει, ας διεκδικούσε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.
Το κατάλαβε ποτέ κάποιος/α υπουργός Παιδείας;
Όχι! ΟΧΙ!
Ξέρετε γιατί;
Επειδή απλούστατα δεν είχε (έχει) ο ίδιος την απαιτούμενη παιδεία... Ούτε καν την πολιτική παιδεία.
Καλημέρα σας!

Μάνος Αντώναρος