Το «νέο μισθολόγιο» των Δημοσίων Υπαλλήλων και η στάση των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών

Γράφει ο Δ. Μπράτης , πρόεδρος της ΔΟΕ
Πραγματοποιήθηκε χθες  η 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ, η οποία είχε ως διεκδικητικό πλαίσιο, όταν εξαγγέλθηκε, την «ακύρωση των αντιλαϊκών και αντικοινωνικών πολιτικών του μνημονίου». Στην πορεία, όμως, προέκυψαν τα
θέματα του μισθολογίου και της κατάθεσης του νέου προϋπολογισμού και εκ των πραγμάτων το πλαίσιο διευρύνθηκε.
Είν’ αλήθεια ότι το θέμα του «νέου μισθολογίου» των Δ.Υ. είναι πρώτο στις συζητήσεις των συναδέλφων στα σχολεία μας κι αυτό γιατί διάχυτος είναι ο φόβος ότι, μετά τις περσινές περικοπές, θα υπάρξουν και νέες. Η ανησυχία είναι εύλογη, αφού για πρώτη φορά γίνεται συζήτηση για «νέο μισθολόγιο», το οποίο δε θα προβλέπει αυξήσεις, αλλά μειώσεις !!! στις αποδοχές.
Ποια είναι, όμως, η αλήθεια για το σημερινό μισθολογικό καθεστώς στον Δημόσιο Τομέα; Η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι, σήμερα, «πραγματικό ενιαίο μισθολόγιο» δεν υπάρχει στο δημόσιο τομέα. Υπήρξε, μετά την μεταπολίτευση, μόνο το 1985. Με το μισθολόγιο εκείνο όλοι οι Υπάλληλοι του Δημοσίου με τα ίδια τυπικά προσόντα είχαν τις ίδιες αποδοχές.
Από το 1988 και μετά άρχισε το «ξήλωμα» του μισθολογίου με τη γνωστή επιδοματική πολιτική που ακολουθήθηκε απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Φτάσαμε, μάλιστα, στο σημείο, σήμερα, κλάδοι να εισπράττουν ως επιδόματα, ποσά μεγαλύτερα από ολόκληρο το μισθό του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού.
Ούτε το μισθολόγιο του 1997, ούτε το μισθολόγιο του 2002 ήραν αυτές τις αδικίες. Διατήρησαν τα «κουτάκια» των επιδομάτων και των ειδικών λογαριασμών στη λογική: «μακάριοι οι έχοντες και κατέχοντες». Η μόνιμη απάντηση στους εκπαιδευτικούς ήταν: Είστε πολλοί και κοστίζετε πολλά στον κρατικό προϋπολογισμό.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν οι εκπαιδευτικοί να φτάσουν στο τελευταίο, σχεδόν, σκαλοπάτι της μισθολογικής «ιεραρχίας», μεταξύ 21 κλάδων εργαζόμενων στο Δημόσιο και να κάνουν πολυήμερους κλαδικούς αγώνες (όπως το 2006), για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, με μικρά αποτελέσματα.
Είναι πραγματικά εξωφρενικό το κονδύλι για τους μισθούς στο Δημόσιο Τομέα να είναι σήμερα 6,5 δις ευρώ περίπου και το κονδύλι για επιδόματα 4,5 δις ευρώ.!!!
Τι κάνουμε μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται Η κυβέρνηση, προς το παρόν, δεν έχει καταθέσει συγκεκριμένο σχέδιο για το μισθολόγιο. Ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές, μετρώντας τις αντιδράσεις. Αντί να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, θέτει… ερωτήματα. Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να διεκδικήσει ένα πραγματικό νέο μισθολόγιο ενιαίο για όλους τους Υπαλλήλους του Δημοσίου.
Με βάση, όμως, την εμπειρία του παρελθόντος ένα είναι βέβαιο: Η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στην ΑΔΕΔΥ, η οποία 20 χρόνια τώρα διαπραγματεύεται τα μισθολόγια με τα γνωστά για μας αποτελέσματα.
Οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ), που εκπροσωπούν 200.000 περίπου εκπαιδευτικούς (τους χαμηλότερα αμειβόμενους στο δημόσιο) οφείλουν να βγουν ΤΩΡΑ μπροστά να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα στις διεκδικήσεις τους τις αυξήσεις στις αποδοχές μας. Ήδη η ΔΟΕ έχει ζητήσει από τις 4/10/2010 συνάντηση με τον Υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου και την Υπουργό Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου για το θέμα του «νέου μισθολογίου».
Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι οι εκπαιδευτικοί όχι μόνο δε θα επιτρέψουν καμιά περικοπή στις αποδοχές τους αλλά θα αγωνιστούν και θα διεκδικήσουν με αποφασιστικότητα το κοινό αίτημα των δυο κλάδων για 1400€ καθαρά στο νεοδιόριστο εκπαιδευτικό, αίτημα που κυριάρχησε στην απεργία της ΔΟΕ το 2006.
Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΛΑΔΩΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΩΡΑ. ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.