ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η σωτηρία είναι μια έννοια που αναφέρεται κατά κύριο λόγο στις διάφορες θρησκείες και έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τη διάσωση των πιστών από κινδύνους διαφόρων ειδών. Ωστόσο σε κάποιες κρίσιμες περιόδους τη συναντάμε συχνά πυκνά και στην Ιστορία. Εδώ, σχεδόν πάντα, ο σωζόμενος είναι ο λαός ή το έθνος αλλά καμιά φορά και ποδοσφαιρική ομάδα.
Φυσικά η σωτηρία χρειάζεται και σωτήρες. Κάποιες φορές τούς αναζητούν οι κινδυνεύοντες. Κάποιες άλλες είναι αυτόκλητοι.
Και βέβαια οι σωτήρες χρειάζεται να κάνουν και τομές. Κάποιοι μάλιστα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν τις είπαν και χειρουργικές επεμβάσεις. Οι σωτήρες μάλιστα αδιαφορούν για το προσωπικό κόστος και τις θυσίες που πρέπει οι ίδιοι να υποστούν. 
Και βέβαια αφού η κυβέρνηση προεξάρχοντος του κ. Παπακωνσταντίνου ( ο κ. Παπανδρέου μάλλον έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις) ανέλαβε να σώσει τη χώρα από την οικονομική χρεωκοπία σε συνεργασία με το ΔΝΤ, λογικό είναι και ο κάθε υπουργός να αναλάβει να σώσει τον τομέα ευθύνης του.
Έτσι ο κ. Λοβέρδος θα σώσει την κοινωνική ασφάλιση, ο κ. Ραγκούσης τη διοίκηση με τον «Καλλικράτη», και η κ. Διαμαντοπούλου με τον πρόσφατο νόμο που έχει ως προμετωπίδα τον ψευδεπίγραφο τίτλο «αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού» τη δημόσια εκπαίδευση.
Και λέω ψευδεπίγραφο γιατί σε όλους τους τόνους διακηρύσσει η υπουργός μας : «πρώτα ο μαθητής»
Ανακεφαλαιώνω
Εποχή σωτηρίας, σωτηρία της εκπαίδευσης, Καλλικράτης , νόμος Διαμαντοπούλου, «πρώτα ο μαθητής».
Ας δούμε πρώτα αν υπάρχει ανάγκη «σωτηρίας» στη δημόσια εκπαίδευση.
Ποια είναι η κατάσταση των δημόσιων Γυμνασίων και Λυκείων είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους.
Αναλυτικό πρόγραμμα χωρίς σαφή προσανατολισμό και κενά που γίνονται μεγαλύτερα από την πολιτική κόψε ράψε ανάλογα με το αν θέλουν να το παίξουν αυστηροί ή στο πλευρό του μαθητή , βιβλία κακογραμμένα, τμήματα που χρειάζεται να δώσουμε αγώνα για να κρατηθούν σε ένα λογικό αριθμό παιδιών προκειμένου να κάνουμε στοιχειωδώς σωστά τη δουλειά μας, υλικοτεχνική υποδομή που δεν αντιστοιχεί στην εποχή μας -και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στην έλλειψη διαδραστικών πινάκων. Στο στεγαστικό μάλιστα ιδιαίτερα στην περιοχή μας είμαστε χειρότερα από την εποχή που εμείς πηγαίναμε σχολείο. Δεν υπάρχει σχεδόν σχολείο που να μην έχει αίθουσες προκάτ.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού μέχρι χτες, πριν δηλαδή αφαιρεθούν 750 εκ. από τον προϋπολογισμό του υπουργείου αντί να προστεθεί το περίφημο 1δις. για την παιδεία, στα πλαίσια της περικοπής κατά 10% της «σπατάλης» του ελληνικού κράτους, είμαστε στην τελευταία θέση όσον αφορά τις δαπάνες για την παιδεία στην Ευρώπη των 27.
Κι ο εκπαιδευτικός, που μέχρι χτες λέγαμε κακοπληρωμένο (σήμερα δεν ξέρω ποια λέξη θα ταίριαζε, μετά από τις μειώσεις στο όνομα της... σωτηρίας πάντα), βρίσκεται ουσιαστικά χωρίς καμιά πρόνοια για επιμόρφωση αλλά και λοιδορούμενος σε κάθε ευκαιρία εδώ και χρόνια είτε από τα ΜΜΕ είτε και από επίσημα χείλη για τεμπελιά και αδιαφορία, ως αποτέλεσμα της έλλειψης αξιολόγησης. Κι αν είναι και ένας από τους χιλιάδες ωρομίσθιους της τελευταίας 10ετίας τότε μπροστά στο φάσμα της ανεργίας έχει να αντιμετωπίσει πολλές φορές την εσωτερική μετανάστευση, αλλά και την πληρωμή μετά από μήνες. Λες και δεν είναι γνωστή η σημασία του ψυχολογικού παράγοντα για να επιτελέσει ο δάσκαλος το διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο.
Και από κοντά η πίεση όλων για χρησιμοθηρική γνώση, για γνώση που να μπορεί να εξαργυρωθεί στην αγορά εργασίας.
Μ’ όλα αυτά έχουμε ένα δημόσιο σχολείο απαξιωμένο στη συνείδηση της κοινωνίας, απωθητικό για τους μαθητές ιδιαίτερα του Λυκείου. Βλέπεται εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Η παιδαγωγική συζήτηση στην τάξη, η περίφημη σχολική εκδρομή, η πολιτιστική εκδήλωση, η ιστορία και η λογοτεχνία γενικής παιδείας είναι χάσιμο χρόνου. Η Γ΄ Λυκείου με τις ευλογίες όλων διαλύεται μετά το Πάσχα , γιατί νυν υπέρ πάντων ο αγών των εξετάσεων (πέρυσι είχαμε και μπόνους γρίπης 30% στις απουσίες). Και οι γονείς να πληρώνουν την δωρεάν παιδεία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα.
Άρα ανάγκη σωτηρίας υπάρχει. Αλλά σε τι απ’ αυτά απαντάνε οι προαναφερόμενοι σωτήρες;
Φοβάμαι ότι δεν έχουμε κοινές αγωνίες με τους κκ. της κυβέρνησης κι έτσι στους διαφόρους νόμους που πέφτουν βροχή δεν θα βρούμε απαντήσεις στα ζητήματα που θέσαμε. Αυτών, κι ας με συγχωρήσει για τη βλασφημία ο ποιητής,
Άλλα πονεί η ψυχή τους, γι άλλα κλαίει
τον έπαινο του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών.
τα δύσκολα και τα ανεκτίμητα εύγε
της κ. Μέρκελ και του κ. Στρος Καν
(Και όπως είδαμε με τη βράβευση του κ. Παπανδρέου φαίνεται να τα καταφέρνουν. Το θέμα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να είμαστε κι εμείς περήφανοι που οι πιστωτές βραβεύουν τον κ. Παπανδρέου επειδή τους δίνει τα δικά μας λεφτά)
Αυτός είναι ο στόχος όσον αφορά την εκπαίδευση και του Καλλικράτη και του νόμου Διαμαντοπούλου: ένα φτηνό σχολείο προσανατολισμένο στην απόκτηση δεξιοτήτων απαραίτητων στην κάλυψη των αναγκών της αγοράς.
Μήπως υπερβάλλουμε; Ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα
Το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και η εκπαίδευση
· «Με την πρόταση της κυβέρνησης για τη διοικητική μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» ανοίγει ο δρόμος για τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιφέρεια και τους δήμους. Αν αυτό το συνδέσουμε με τις προγραμματικές δηλώσεις, της κυβέρνησης και με το κυβερνητικό πρόγραμμα, η μεταφορά της ευθύνης για την εκπαίδευση στους ΟΤΑ αποτελεί κεντρική επιδίωξη της νέας ηγεσίας του Υπ. Παιδείας.
· Όπως τόνισε η Υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου στο 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ 30/06/09, η περιφερειακότητα θα αφορά τα αναλυτικά προγράμματα, όπου θα προβλέπεται εθνικό ενιαίο πρόγραμμα 85% σε κεντρικό επίπεδο και 15% σε περιφερειακό επίπεδο, ώστε να εντάσσονται οι περιφερειακές ιδιαιτερότητες. Θα αφορά, επίσης,και τους διορισμούς, που θα γίνονται μεν με ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας αλλά η διαχείριση του προσωπικού θα μεταφερθεί σε περιφερειακό επίπεδο.
Με αυτή την πολιτική
- διασπάται το ενιαίο της Δημόσιας Εκπαίδευσης,
- δημιουργούνται σχολεία πολλών ταχυτήτων, αφού τα σχολεία της χώρας δε θα ακολουθούν το ίδιο ενιαίο πρόγραμμα σπουδών.
- Μέσα από την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των αναλυτικών προγραμμάτων, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση – τα οποία θα είναι διαφορετικά από περιφέρεια σε περιφέρεια – θα προχωρήσει αργά αλλά σταθερά η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Η εμπειρία των χωρών της Ευρώπης έχει δείξει ότι πολιτικές αποκέντρωσης ή αποσυγκέντρωσης, στο βαθμό που ωθούν τα σχολεία να εφαρμόσουν προγράμματα διαφορετικού επιπέδου, ανάλογα με το θεωρούμενο επίπεδο των μαθητών/μαθητριών κάθε σχολείου, μπορούν εύκολα οδηγούν σε σχολεία «διαφορετικών ταχυτήτων» σε βάρος των παιδιών των πιο υποβαθμισμένων περιοχών στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Είναι γεγονός ότι οι προσπάθειες στη Βρετανία, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες να εφαρμοστούν μοντέλα κατηγοριοποίησης των σχολείων με βάση την αποτελεσματικότητά τους κατέληξαν σε διεύρυνση των μορφωτικών ανισοτήτων από σχολείο σε σχολείο, ακόμη και σε “σχολεία γκέτο”.
Η διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού ανά περιφέρεια ή δήμο πρακτικά σημαίνει ότι θα υπάρξει ουσιαστικά ένα διαφορετικό εργασιακό καθεστώς για κάθε εκπαιδευτικό, με τελικό στόχο τις ατομικές συμβάσεις με τα σχολεία. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υφυπουργού Παιδείας κ. Πανάρετου για διορισμό των εκπαιδευτικών απευθείας στη σχολική μονάδα, επιβεβαιώνουν αυτούς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Ο τελικός στόχος των εμπνευστών της περιφερειακής αποκέντρωσης είναι το πέρασμα στο καθεστώς της υπογραφής ατομικής σύμβασης του εκπαιδευτικού με τον εργοδότη του, όπως γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί ο κάθε εκπαιδευτικός διαπραγματεύεται μόνος του με τον εργοδότη του το εργασιακό καθεστώς και την αμοιβή του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και είναι δυνατόν να πει κάποιος ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει ο εκπαιδευτικός και οι συνθήκες εργασίας τους ; Θα διανοείτο κανείς αντίστοιχα να τον χειρουργήσει ένας απογοητευμένος από τα χίλια δυο προβλήματα γιατρός σε συνθήκες πρόχειρου ορειβατικού χειρουργείου; Θα συμφωνούσατε να διδάσκει τα παιδιά σας ένας δάσκαλος σε ηλικία 62, 65 ή και 67 χρονών όταν είναι καταγεγραμμένη στα πρακτικά της βουλής των εφήβων η απαίτηση των μαθητών/-τριών, για νεότερο εκπαιδευτικό προσωπικό και μάλιστα όταν αυτό βρίσκεται στην ανεργία. Όταν σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και μελέτες, ο άνθρωπος δεν είναι επιδεκτικός μάθησης των νέων τεχνολογιών κατά μ.ο. μετά την ηλικία των 54 ετών. Και κυρίως όταν σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι εκπαιδευτικοί, υπόκεινται περισσότερο από άλλες επαγγελματικές ομάδες στον κίνδυνο της επαγγελματικής εξάντλησης/εξουθένωσης (professionalburnout), με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοση πολλών εκπαιδευτικών με την πάροδο του χρόνου. με κύρια συμπτώματα τη συναισθηματική εξάντληση, που εκδηλώνεται με μια αίσθηση ψυχικής κόπωσης, την αποπροσωποποίηση, που εκφράζεται με την απομάκρυνσή τους από τα παιδιά, και την έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων, που εκδηλώνεται με τη μείωση της απόδοσής τους.
(Και , ειρήσθω εν παρόδω, τελικά, όπως αποδεικνύεται σήμερα με το νέο ασφαλιστικό της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο διορισμός στην εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ δεν είχε ως στόχο να καλύψει την ανάγκη για νεότερους ή για δήθεν καλύτερους εκπαιδευτικούς. Απλώς τώρα ο αδιόριστος εκπαιδευτικός δεν είναι άνεργος είναι άχρηστος. Κι έτσι απαλλάσσεται και η πολιτεία από την υποχρέωση της να εξασφαλίζει δουλειά στα μέλη της κοινωνίας.)
Αλλά είναι και κάτι άλλο. Το έγγραφο που συνδέεται με το πακέτο διάσωσης του ΔΝΤ αναφέρεται στους όρους των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ένα από τα ζητήματα που αναφέρει είναι η εφαρμογή της οδηγίας για τις υπηρεσίες, το οποίο είναι ένα ευρωπαϊκό μέτρο που ελήφθη μερικά χρόνια πριν. Αυτή η οδηγία για τις υπηρεσίες προβλέπει τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα σε έναν αριθμό τομέων αρμοδιότητας του δημοσίου, οι οποίοι ήταν συνήθως κλειστοί, περιλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα προτείνεται η υιοθέτηση μέτρων από την κυβέρνηση σε τομείς κλειδιά υπηρεσιών όπως ο τουρισμός, το λιανικό εμπόριο και η εκπαίδευση έως το Δεκέμβριο του 2010. Νομίζω ότι δεν απαιτείται να είσαι ειδήμονας για να κατανοήσεις τι σημαίνει να συγκαταλέγεις την εκπαίδευση μαζί με τον τουρισμό και το λιανικό εμπόριο. Σημαίνει την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης.
Στις αρχές του 19ου αι όταν συζητούσαν στη αγγλική βουλή των Λόρδων τη δημιουργία σχολείων για τα παιδιά του λαού , ένας από τους τορρις είπε με κυνισμό ότι θα ήταν ανοησία να εφαρμοσθεί η πρόταση. Το σκεπτικό του ήταν ότι η γνώση θα άνοιγε τα μάτια του παιδιών του λαού και δεν θα γίνονταν καλοί υπηρέτες. Θα είχαν μάλιστα και πρόβλημα απείθειας και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Βέβαια οι ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης επέβαλαν τη δημόσια εκπαίδευση, έστω και κακής ποιότητας στη Μ. Βρετανία, αλλά η παιδεία για όλους ήταν πάντα πρόβλημα για κάθε εξουσία. Φαίνεται ότι τώρα η λύση έχει βρεθεί και λέγεται «κατάρτιση για τους πολλούς». Για τους λίγους υπάρχουν τα «καλά» ιδιωτικά.
Στόχος η εξοικονόμηση χρημάτων. Αυτό τους πονεί και αυτό του κόφτει.
Με κάθε τρόπο.
Στην εγκύκλιο για την περίφημη αυτοαξιολόγηση αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ο σύλλογος θα αξιολογεί την οικονομική εισφορά του συλλόγου γονέων στο σχολείο. Και αλλοίμονο σας αν, ως γονείς, δεν είσαστε αρκετά πρόθυμοι να συνεισφέρετε.
Σύμφωνα με τον Καλλικράτη πάλι, οι διευρυμένοι δήμοι θα έχουν την υποχρέωση να βρίσκουν και άλλους πόρους. Διαβάζαμε για σχολεία στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία κυρίως που οι σπόνσορες των σχολείων τοποθετούν αυτόματους πωλητές αναψυκτικών μέσα στην τάξη και απαιτούν από τους συλλόγους να πάρουν μέτρα για την αύξηση των πωλήσεων, για γονείς που πρέπει να μαζεύουν κουπόνια από συγκεκριμένα super market προκειμένου το σχολείο να αποκτήσει κάποιο ηλεκτρονικό υπολογιστή και μας φαίνονταν απίστευτα.
Πριν λίγο καιρό, στα πλαίσια της... αναβάθμισης της ποιότητας του εκπαιδευτικού, που λέγαμε, ανακοινώθηκε ότι κόβονται οι εκπαιδευτικές άδειες.
Κεντρική επιλογή της κυβέρνησης είναι η δραστική μείωση των διορισμών εκπαιδευτικών τα επόμενα χρόνια στο πλαίσιο του περίφημου προγράμματος σταθερότητας. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση καταδικάζει στην εργασιακή ανασφάλεια και ανεργία δεκάδες χιλιάδες νέων επιστημόνων που θα κρίνονται στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ επιτυχόντες αλλά μόνιμα μη διοριστέοι.
Έτσι «πρώτα ο μαθητής», αλλά από Σεπτέμβρη χρειάστηκε να δοθεί σ’ όλη την Ελλάδα αγώνας για να μην είναι και πάλι 30 μαθητές στο τμήμα. Και πάνω που νομίζαμε πως πετύχαμε, μετά από δήλωση της υπουργού, να είναι μέχρι 25 παιδιά στο τμήμα, σε όσες σχολικές μονάδες τουλάχιστον δεν υπάρχουν κτηριακά προβλήματα, με επιτακτικό ύφος ο περιφερειακός δ/ντης Αττικής κ. Κουμέντος εγκαλεί τους υφισταμένους του για παραβίαση των διατάξεων , αυτών δηλ. που προβλέπουν 30 μαθητές ακόμη και στις κατευθύνσεις.
«Πρώτα ο μαθητής» αλλά ακόμη δεν έχουν καλυφθεί τα κενά στη Β/θμια εκπαίδευση. Και πώς να έχουν καλυφθεί, αφού φέτος οι προσλήψεις περιορίστηκαν στις μισές σε σχέση με τις περσινές, παρά τη μαζική φυγή των εκπαιδευτικών με την ελπίδα ότι θα μπουν σε κάποια σειρά για το εφάπαξ και τη μετακίνηση εκπαιδευτικών διαφόρων ειδικοτήτων στην Α/θμια προκειμένου να «κερδίσει το στοίχημα» των 800 ολοήμερων δημοτικών η κ. Διαμαντοπούλου αλλά και για να ανταποκριθεί η κ. υπουργός στην πρόκληση όπως ακριβώς είπε να δουλέψουν όλες οι τάξεις με 17000 λιγότερους ωρομίσθιους καθηγητές.
Δηλαδή όχι ακριβώς όλες γιατί σε συγχώνευση σχολικών μονάδων Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης, Πανεπιστημιακών τμημάτων και τμημάτων ΤΕΙ καθώς και εκπαιδευτικών οργανισμών προχωρά μέσα στο 2010 και στο 2011 το Υπουργείο Παιδείας. Η αρχή έγινε τον Απρίλιο όταν στο ΦΕΚ 412/12-04-2010 ορίστηκε η συγχώνευση 4 σχολείων (1 σε Σάμο, 2 σε Αθήνα, 1 σε Ανατολική Θεσσαλονίκη) από τη νέα σχολική χρονιά ενώ με υπουργική απόφαση καταργούνται 4 σχολεία (1 στη Φθιώτιδα και 3 στις Κυκλάδες). Στον Πειραιά έχει δρομολογηθεί ήδη το κλείσιμο 3 σχολείων και 1 ΣΕΚ ενώ στην πρόταση του Περιφερειάρχη προβλέπεται συνολικά η συγχώνευση περίπου 15 σχολείων. Σύμφωνα με πληροφορίες ο σχεδιασμός του Υπουργείου Παιδείας που υλοποιείται μέσω των Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης προβλέπει τη συγχώνευση πάνω από 150 σχολικών μονάδων Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης την περίοδο 2010 -2011 με ότι αυτό σημαίνει για εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους. Οι ΕΠΑΣ και τα ΕΠΑΛ κατά κύριο λόγο στην Αν. Αττική είναι στο στόχαστρο . Και ακόμη είμαστε στην αρχή.
Ο στόχος; Ένα φτηνό και υποβαθμισμένο δημόσιο σχολείο
Φτηνό βέβαια για το δημόσιο προϋπολογισμό. Βλέπεται αυτός έχει άλλες ανάγκες να καλύψει . Μαύρες τρύπες τραπεζών και μίζες αξιωματούχων, νέες μεγάλες ιδέες με διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και εκσυγχρονιστικά οράματα, με το αζημίωτο βέβαια για τους εμπνευστές τους , γερμένα υποβρύχια και πολιτικές με πιστόλια πάνω ή κάτω από το τραπέζι.
Αντίθετα για μας όλους ακριβό δημόσιο σχολείο. Και μάλιστα την ώρα που είναι σε εξέλιξη μια γενικότερη αντιλαϊκή επίθεση, που αμφισβητεί και υπονομεύει δημόσια και κοινωνικά αγαθά κατακτημένα από τον κόσμο της εργασίας με αγώνες και θυσίες.
Και θέλουν ταυτόχρονα τους εκπαιδευτικούς ένα φθηνό, εκμεταλλεύσιμο και ιδεολογικά υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Όχι τυχαία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά εκπρόσωπος της Διεθνούς Ένωσης Εκπαιδευτικών, που ήρθε πρόσφατα στη χώρα μας οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας είχαν καταστροφικές συνέπειες στην εκπαίδευση σε έναν αριθμό αναπτυσσόμενων χωρών. Κάθε φορά που το ΔΝΤ επέβαλε σε χώρες τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, συμπεριλαμβανομένων των εκπαιδευτικών, οι εκπαιδευτικοί εγκατέλειψαν το επάγγελμα. Αναζήτησαν άλλη εργασία. Κατά συνέπεια, σήμερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο χρειάζεται να προσληφθούν 13 εκατομμύρια εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, προκειμένου να επιτευχθεί η εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Επομένως, η μία συνέπεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα.
Άλλη συνέπεια, για όσα είχαν συμβεί σε άλλες χώρες, είναι η έλλειψη εκπαιδευτικών με κατάλληλα προσόντα. Οι κυβερνήσεις προσλαμβάνουν άτομα χωρίς προσόντα προκειμένου να διδάξουν δίνοντάς τους μία κιμωλία και 10 δολάρια την εβδομάδα. Αυτή είναι η δεύτερη συνέπεια της πολιτικής του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την χαρακτηρίζουμε πολιτική της καταστροφής. Πώς ακριβώς νομίζετε ότι θα διδάξει την αντίσταση της Αντιγόνης στον αυταρχισμό της εξουσίας του Κρέοντα ένας υποταγμένος και ανασφαλής εκπαιδευτικός.
Αγαπητοί γονείς των μαθητών μας
- Για το εκπαιδευτικό κίνημα της χώρας μας, που έχει δώσει δυναμικούς αγώνες, η παιδεία αποτελεί ένα μη διαπραγματεύσιμο κοινωνικό αγαθό. Σήμερα, που όλα μετατρέπονται σε εμπόρευμα και παντού επικρατούν οι όροι της αγοράς, εμείς επιμένουμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για μια Παιδεία, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας του αύριο αλλά και του σήμερα, μια παιδεία που θα θωρακίζει το νέο άνθρωπο απέναντι σε ότι έρχεται στις μέρες μας να αλώσει το μυαλό και την ψυχή του είναι όχι μόνο η διαφύλαξη αλλά και η περαιτέρω ενίσχυση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.
- Απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια εκπαίδευση είναι το αυτονόητο: η άμεση αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.
- Όταν στην πολύπαθη από τους σεισμούς Αιτή έθεσαν ως πρώτο στόχο μετά την αντιμετώπιση της πείνας και των ασθενειών να χτίσουν τα σχολεία, όταν σήμερα παγκοσμίως θεωρείται η επένδυση στην παιδεία ως η πιο σίγουρη και πιο αποδοτική επένδυση για ένα κράτος η στήριξη και βελτίωση του δημόσιου σχολείου μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά όχι μόνο στην οικονομική ανακούφιση των οικογενειών, που αιμορραγούν από τις δαπάνες για τη φροντιστηριακή και λοιπή εκπαιδευτική ενίσχυση των παιδιών τους αλλά και στην ενίσχυση της καταβαραθρωμένης ελληνικής οικονομίας.
Κύριοι της κυβέρνησης
για να θυμηθούμε το προεκλογικό λεφτά υπάρχουν , βρείτε τα και μη μας γυρνάτε σε ένα εκπαιδευτικό και εργασιακό Μεσαίωνα. Σε αντίθετη περίπτωση οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων θα είναι απέναντί σας . Εσείς σίγουρα έχετε και άλλες επιλογές στη ζωή σας . Εμείς όχι.
- Και είμαστε βέβαιοι ότι μαζί μας θα είναι οι μαθητές μας οι γονείς τους και όσοι δεν έχουν άλλη επιλογή από ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, δημιουργικό και φωτισμένο δημόσιο σχολείο