Η περιπέτεια της Ιστορίας στα σχολεία
Μπορεί ένας μαθητής να μπερδεύει τον Αθανάσιο Διάκο με τον Γεώργιο Μεταξά; Μάλλον θα πρόκειται για ακραία περίπτωση. Όμως είναι γεγονός ότι οι ιστορικές γνώσεις των Ελλήνων μαθητών είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με την ύψιστη σημασία που αποδίδεται από πολιτεία, κόμματα, επιστημονική κοινότητα και κοινωνικές ομάδες στη διδασκαλία της Ιστορίας από το Δημοτικό έως και το Λύκειο.
Και η πρόσφατη «περιπέτεια» του μαθήματος της Ιστορίας στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου -ένα πρώτο σχέδιο επιτροπής του υπ. Παιδείας πρότεινε τη μετατροπή της από υποχρεωτικό σε μάθημα επιλογής- αναδεικνύει, για μία ακόμη φορά, τον στρεβλό τρόπο που γίνεται ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας. Αντί να τεθούν ερωτήματα για την ποιότητα της διδασκαλίας, τα βιβλία, τις παιδαγωγικές μεθόδους, τον ρόλο της οικογένειας και της κοινωνίας, αντί να συζητηθούν οι πτυχές της συγκεκριμένης πρότασης του υπουργείου, οι αντιδράσεις, που προκλήθηκαν μόλις το σχέδιο είδε το φως της δημοσιότητας, ύψωσαν προσκόμματα, δημιουργώντας αρνητικό υπόβαθρο στην όποια μεταρρυθμιστική διάθεση.
Εγκριτοι επιστήμονες, όπως ο Θ. Βερέμης και ο Ι. Κολιόπουλος, αναφέρουν ότι η Ιστορία πρέπει να είναι στον βασικό κορμό των μαθημάτων, όμως το βάρος πρέπει να δοθεί και στη διδασκαλία του μαθήματος, στο τι μένει στους μαθητές. «Οι μαθητές δεν ενδιαφέρονται για την Ιστορία. Βλέπουν το μάθημα, όπως και όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, ως έναν τρόπο που θα τους οδηγήσει σε μία πιστοποίηση γνώσεων ώστε να προχωρήσουν στο πανεπιστήμιο και στην αγορά εργασίας» παρατηρεί  ο έμπειρος φιλόλογος-ιστορικός κ. Κ. Παπαντωνόπουλος. «Εν πολλοίς τα παιδιά είναι ιστορικά αμόρφωτα. Βασική αιτία, το ότι ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος εξαρτάται από τον τρόπο εξέτασής του. Ερωτήσεις κρίσεως συνήθως αποφεύγονται διότι οι απαντήσεις δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μία ομοιογένεια στη διόρθωση» συμπληρώνει. «Τα βιβλία είναι πυκνογραμμένα και αυτό σε συνδυασμό με την τάση απομνημόνευσης κάνει κουραστικό το μάθημα. Από την άλλη, όταν ο εκπαιδευτικός πιέζεται να ολοκληρώσει την ύλη, δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για να αναπτύξει την κριτική διάσταση της διδασκόμενης ύλης» τονίζει στην «Κ» η σύμβουλος φιλολόγων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ. Αναστασία Κιρκίνη. «Ο εκπαιδευτικός μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλύτερα τον χρόνο του όταν αισθάνεται ασφαλής -κυρίως μέσω της επιμόρφωσης- ως προς τη γνώση του περιεχόμενου και της διδακτικής μεθοδολογίας. Και, δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη ανομοιογένεια στους καθηγητές που διδάσκουν την Ιστορία στα σχολεία», προσθέτει.
Aποψη: Πιστοί στην παπαγαλία
Του Θανου Bερεμη*
Οι αντιδράσεις στο σχέδιο για το Λύκειο δεν είναι δικαιολογημένες. Με υποχρεωτικά μαθήματα μόνο τα Νέα Ελληνικά, μια ξένη γλώσσα και τη Φυσική Αγωγή και όλα τα άλλα ως επιλογές, ο μαθητής μπορεί να διαλέξει το πρόγραμμα μαθημάτων που του ταιριάζει. Με λιγότερα μαθήματα αλλά περισσότερες ώρες διδασκαλίας ανά μάθημα, το υπουργείο επιχειρεί να ενισχύσει την εμβάθυνση έναντι της δειγματοληψίας στη γνώση. Οι περισσότεροι από τους διαμαρτυρόμενους ζητούν να περιληφθεί στα υποχρεωτικά και η Ιστορία. Παρά τα μεγάλα κενά στις γνώσεις των φοιτητών που παρακολούθησαν ως υποχρεωτικό το μάθημα στο Λύκειο, η Ιστορία εξακολουθεί να συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη αφοσίωση των Ελλήνων. Ισως γιατί προσδοκούν ότι θα βρουν σ’ αυτήν κάποια οδηγητική πυξίδα και δικαίωση. Πώς να εξηγηθεί η κατακραυγή κατά του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού επί υπουργίας Γιαννάκου και η εξίσου εντυπωσιακή σιωπή για το ανεπαρκές πόνημα που το αντικατέστησε; Παρά τα όποια προβλήματά του, το αποβληθέν βιβλίο, σε αντίθεση με το υπάρχον, ωθούσε τουλάχιστον τον μαθητή σε κάποιο προβληματισμό. Τι να υποθέσουμε; Οτι η προοπτική να διδαχθούν Ιστορία σε βάθος και με κριτική διάθεση, τρομάζει τους πιστούς του κατανυκτικού παπαγαλισμού; Η αλλαγή φοβίζει ιδιαίτερα όσους προτιμούν ό, τι τους είναι οικείο και όχι τους επικίνδυνους νεωτερισμούς.
*Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας.
Aποψη: Πάντα βασικό μάθημα
Του Ιωαννη Σ. Κολιοπουλου*
Πιστεύω ότι η Ιστορία, η Γλώσσα και τα Μαθηματικά είναι βασικά μαθήματα που πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία. Για παράδειγμα, τα Μαθηματικά πριν εκχωρηθούν στις θετικές επιστήμες ήταν βασική επιστήμη του ανθρώπου. Τα μαθήματα αυτά, μαζί με τη μουσική, την τέχνη, τη θρησκειολογία και το δίκαιο αποτελούν τον βασικό κορμό των γνωστικών αντικειμένων που διδάσκονταν οι νέοι από την Αναγέννηση έως και τον Β΄ Παγκόσμιο. Μάλιστα, στις ΗΠΑ τα μαθήματα αυτά ακόμη αποτελούν τον βασικό κορμό στα σχολεία.
Οι λεγόμενες επιστήμες του ανθρώπου στους νεώτερους χρόνους έπλασαν μεγάλους επιστήμονες, πολιτικούς, λογοτέχνες. Για τους παραπάνω λόγους, πιστεύω ότι η Ιστορία δεν πρέπει ποτέ να βγει από τα βασικά μαθήματα, και, μάλιστα, εάν είναι δυνατό, πρέπει να εισαχθεί μαζί με τις άλλες ανθρωπιστικές επιστήμες σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές. Και αυτό διότι ο νέος θα διδάσκεται τον πολιτισμό και τις πράξεις των ανθρώπων μέσα από τα κείμενα που εδώ και 5 - 6 αιώνες ήταν η πραγματική πνευματική τροφή του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε προϊόν ανεπανάληπτης διανόησης. Η διδασκαλία της Ιστορίας επαναφέρει τον άνθρωπο στην κοιτίδα της πραγματικής γνώσης.
* Ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τα υπουργικά γεύματα ....της κ. Διαμαντοπούλου και του κ. Γερουλάνου στις Σουίτες της Ουάσινγκτον

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ
πάνε οι υπουργοί της κυβέρνησης, οι οποίοι επιμένουν εν καιρώ οικονομικής κρίσης να διαμένουν σε σουίτες πολυτελών ξενοδοχείων και να απολαμβάνουν ανέσεις πέντε αστέρων στα ταξίδια τους στο εξωτερικό. «Ναι στις θυσίες αλλά όχι για εμάς», φαίνεται ότι είναι η λογική πολλών στο κυβερνητικό σχήμα που, είτε ως φιλοξενούμενοι είτε με λεφτά του Δημοσίου, εξακολουθούν να βιώνουν τη χλιδή και την άνεση της υπουργικής ιδιότητας.
Δύο κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος και η υπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, στη διάρκεια των πρόσφατων επίσημων επισκέψεών τους στις ΗΠΑ επέλεξαν να διαμείνουν σε πανάκριβες σουίτες γνωστών ξενοδοχείων και να χρησιμοποιήσουν ακόμη και λιμουζίνες για τις μετακινήσεις τους.
Ετσι, η κυρία Διαμαντοπούλου πλήρωσε 200 δολάρια για να μεταφερθεί με πολυτελές αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. Στις υπερπολυτελείς σουίτες του ξενοδοχείου όπου διέμεινε φιλοξενήθηκαν 8 Αμερικανοί πρόεδροι με τις πρώτες κυρίες των ΗΠΑ, αστέρες του Χόλιγουντ και μεγιστάνες του πλούτου.
Βασιλικά κρεβάτια, επιβλητικά σαλόνια, βαριά χειροποίητα έπιπλα, εγχάρακτοι καθρέπτες, πανάκριβες υφασμάτινες επιφάνειες και άφθονη χρήση γυαλιού και μαρμάρου σε αριστοκρατική αρμονία κέρδιζαν την καρδιά της απαιτητικής Τζάκι Κένεντι τις στιγμές που ο σύζυγός της και πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι, συζητούσε με τον αδερφό του Ρόμπερτ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Το πεντάστερο «The Fairfax at Embassy Row» στην καρδιά της Ουάσινγκτον και σε απόσταση μιας ανάσας από τον Λευκό Οίκο αποτελεί διαχρονικό σύμβολο ισχύος και πολυτέλειας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Προσθέτει όμως ακόμα μία ζωηρή πινελιά χλιδής, «made in USA», στην ελληνική πολιτική ζωή, καθώς αποτελεί μέρος της επίσκεψης εργασίας που πραγματοποίησε πρόσφατα στις ΗΠΑ η υπουργός Παιδείας. Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα το «ΘΕΜΑ», η κυρία Διαμαντοπούλου, κατά την τριήμερη παραμονή της στην Ουάσινγκτον, χρησιμοποίησε για «ορμητήριό» της την εντυπωσιακή σουίτα νούμερο 606 του εμβληματικού «Fairfax», που αρκετά συχνά προσφέρει τις υπηρεσίες του στις οικογένειες Μπους και Κλίντον, ενώ στη γοητεία του είχε υποκύψει ακόμα και η «σιδηρά κυρία» της Βρετανίας κυρία Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η πολυτέλεια αποδεικνύεται τελικά γλυκός πειρασμός για τους Ελληνες υπουργούς, που δεν μπορεί να νικηθεί ούτε από την οικονομική κρίση που δοκιμάζει τις αντοχές των υπόλοιπων «θνητών» πολιτών αυτής της χώρας. Η άφιξη της υπουργού Παιδείας στο «Fairfax» πραγματοποιήθηκε στις 13 Οκτωβρίου και κατέλυσε αμέσως στη superior suite 606, εμβαδού αντίστοιχου με ένα τριάρι.
Για τις υπερπολυτελείς υπηρεσίες της σουίτας 606 η κυρία Διαμαντοπούλου πλήρωσε το ποσό των 658,38 δολαρίων τη βραδιά, με τον λογαριασμό της τριήμερης διαμονής της να ανέρχεται στα 2.175,12 δολάρια.
Στο μεταξύ, στο διπλανό δωμάτιο από τη σουίτα της κυρίας Διαμαντοπούλου διέμεινε η ειδική σύμβουλός της, κυρία Εύη Χατζηανδρέου, η οποία τη συνόδευσε στο εξοντωτικό ταξίδι, όπως το χαρακτήρισε η ίδια η υπουργός επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Το superior room με αριθμό 605, αν και είναι σαφώς μικρότερο από την υπουργική σουίτα, δεν υπολείπεται στο ελάχιστο σε πολυτέλεια.
Αλλωστε χαρακτηρίζεται από τους υπεύθυνους του ξενοδοχείου «παραδοσιακό βασιλικό δωμάτιο», καθώς προσφέρει τις ίδιες ακριβώς ανέσεις με τις σουίτες σε μικρότερο όμως εμβαδό. Το κόστος ανά βραδιά για το δωμάτιο 605 του «Fairfax» ανήλθε στα 429,38 δολάρια και συνολικά 1.288,14 δολάρια για την τριήμερη διαμονή.
ΣΤΟ «NEW YORK PALACE» Ο ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ
Περίπου τις ίδιες ημέρες στην περισσότερο κοσμοπολίτικη, σε σχέση με την Ουάσινγκτον, Νέα Υόρκη, ο υπουργός Πολιτισμού κ. Παύλος Γερουλάνος απολάμβανε από τα παράθυρα της σουίτας του «New York Palace», η οποία του είχε παραχωρηθεί από το Ιδρυμα Ωνάση, τη μοναδική θέα στον καθεδρικό ναό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο.
Η τιμή για κάθε βραδιά στη συγκεκριμένη σουίτα ανέρχεται στα 1.500 δολ. Ο υπουργός βρισκόταν εκεί προσκεκλημένος του ιδρύματος για τα εγκαίνια έκθεσης. Ο Ελληνας υπουργός είχε ακόμη τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την πολυτελή αίθουσα του γυμναστηρίου και να δοκιμάζει διαφορετικές γαστρονομικές δημιουργίες στα gourmet εστιατόρια του ξενοδοχείου, όπως το «Gilt», το «Palace Gate» και το «Istana».
Τις υπηρεσίες του συγκεκριμένου ξενοδοχείου χρησιμοποιεί κάθε χρόνο το Ιδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης» προκειμένου να φιλοξενεί τους προσκεκλημένους του.Μέχρι και τα spa των μελών της αποστολής είναι σε θέση να πληρώνει, όπως συνέβη πέρυσι, όταν κατά τη διάρκεια της διαμονής του κ. Γερουλάνου κάλυψε και τα 269 δολάρια που στοίχισε το μασάζ του υπουργού. Κύκλοι του Ιδρύματος Ωνάση υποστηρίζουν ότι η φιλοξενία του κ. Γερουλάνου προπληρώθηκε και ο υπουργός θα επιστρέψει τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για την πολυτελή διαμονή του στο «New York Palace».
Μένει να δούμε αν ο κ. Γερουλάνος θα πληρώσει από την τσέπη του ή αν τη νύφη θα την πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος…
Ο υπουργός Πολιτισμού στη Νέα Υόρκη συνοδευόταν από πενταμελή ομάδα συνεργατών του με επικεφαλής τον κ. Δημήτρη Γιολδάση, διευθυντή του διπλωματικού του γραφείου, την κυρία Κατερίνα Ανέστη, διευθύντρια του γραφείου Τύπου, την καλλίγραμμη νεαρά σύμβουλό του για θέματα σύγχρονης τέχνης, υπεύθυνη και για τις διεθνείς επαφές του, κυρία Αντιγόνη Μοτανίδη, και δυο άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας.
O κ. Γερουλάνος ταξίδεψε στις ΗΠΑ όχι μόνο για τα εγκαίνια της έκθεσης «Ηρωες: Θνητοί και Μύθοι στην Αρχαία Ελλάδα», αλλά και για επαφές με εκπροσώπους παραγόντων του τουρισμού και Ελληνες της ομογένειας. Μάλιστα πραγματοποίησε και ένα ενδιάμεσο ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στο Σικάγο για μία μέρα, σε business class βέβαια.
Τις ανέσεις που προσφέρουν οι σουίτες του «New York Palace» είχαν, πάντως, την ευκαιρία να απολαύσουν, εκτός από τον υπουργό Πολιτισμού, και άλλα πολιτικά στελέχη τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, αλλά και ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Αλογοσκούφης, η βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. κυρία ΔιονυσίαΘεοδώρα Αυγερινοπούλου, η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κυρία Μάγια Τσόκλη ήταν μέσα στη λίστα των μελών της αποστολής του ιδρύματος, με την αιτιολογία (οι δύο πρώτοι) ότι συνέβαλαν στο να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη έκθεση.

Και τρώνε αυτοί καλά ...και μεις καθόλου !

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Πραγματοποιήθηκαν το διήμερο 27-28 Οκτωβρίου οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της εθνικής μας γιορτής στα ελληνικά σχολεία του Χαρτούμ.Την Τετάρτη 27/8 οι μικροί μαθητές μας,στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας, απήγγειλαν ποιήματα και τραγούδησαν πατριωτικά τραγούδια.Την Πέμπτη 28/8 έγινε λειτουργία στην ελληνορθόδοξη εκκλησία μας και στη συνέχεια η δοξολογία χοροστατούντος του αιδεσιμολογιότατου πατέρα Γεώργιου.Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από την ελληνική κοινότητα,την πρεσβεία,την Τράμπειο και Κοντομιχάλειο σχολή και στο τέλος η παρέλαση των μαθητών μας κάτω από τα χειροκροτήματα του κόσμου.Οι όμορφες εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την παρουσίαση ελληνικών παραδοσιακών χορών από τους μαθητές του δημοτικού,του γυμνασίου και του λυκείου.

Κόκα κόλα, πάει με όλα

Μόλις πριν λίγες μέρες, η Καθημερινή μάς ενημέρωνε για την δυσφορία της Coca Cola Τρία Έψιλον ΑΕ σχετικά με τους φόρους που πληρώνει στο ελληνικό κράτος:
Στις 21 Ιουνίου 2010 από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης των μετόχων ο πρόεδρος της Coca-Cola Τρία Eψιλον κ. Γιώργος Δαυίδ είχε τονίσει ότι «η εταιρεία, έχοντας επιλέξει ως έδρα την Ελλάδα, υφίσταται υπέρμετρη φορολογία», ενώ είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για την καθυστέρηση άνω των δύο ετών, λόγω γραφειοκρατίας, που έχει σημειωθεί στην προσπάθεια της εταιρείας να κατασκευάσει μονάδα συμπαραγωγής θερμότητας και ηλεκτρισμού στο Σχηματάρι.Eνα μήνα μετά, στις 29 Ιουλίου 2010, κατά την παρουσίαση των οικονομικών αποτελεσμάτων στους αναλυτές, ο διευθύνων σύμβουλος της Coca-Cola Τρία Eψιλον είχε εκφράσει τον προβληματισμό του για την υψηλή φορολογία που επιβάλλεται στην επιχείρηση και φυσικά την επιβολή έκτακτης εισφοράς. Ο κ. Δώρος Κωνσταντίνου επανήλθε τον Αύγουστο με δηλώσεις του στο Reuters, όπου μεταξύ άλλων τόνισε: «Είναι παράλογο να περιμένουν από την Coca-Cola Τρία Εψιλον και άλλες εταιρείες με σημαντικές δραστηριότητες εκτός Ελλάδας να συνεχίσουν να φέρνουν χρήματα στην Ελλάδα, να πληρώνουν 40% από αυτά τα χρήματα και μετά να διανέμουν ό, τι έχει απομείνει». Δήλωση με την οποία υπονοείται αυτό που το τελευταίο διάστημα όλη η αγορά συζητάει, χωρίς η εταιρεία να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει: ότι η Coca-Cola Τρία Eψιλον έχει ήδη δρομολογήσει τις διαδικασίες για να μεταφέρει τη φορολογική έδρα της εκτός Ελλάδας.
Χθες, η εταιρεία ανακοίνωσε τα οικονομικά αποτελέσματα του εννεαμήνου και του τρίτου τριμήνου του 2010:
Αύξηση 1% παρουσίασαν τα συγκρίσιμα καθαρά κέρδη της Coca Cola 3E στο εννεάμηνο του 2010 και ανήλθαν σε 417 εκατ. ευρώ ενώ τα συγκρίσιμα κέρδη ανά μετοχή διαμορφώθηκαν σε 1,15 ευρώ, αυξημένα κατά 2% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι.
Όπως ανακοίνωσε η εισηγμένη, το εννεάμηνο του 2010 περιλαμβάνει χρέωση φόρων ύψους 21 εκατ. ευρώ (0,06 ευρώ ανά μετοχή), η οποία σχετίζεται με την "Έκτακτη, Εφάπαξ Εισφορά Κοινωνικής Ευθύνης" στην Ελλάδα. Όσον αφορά στα καθαρά έσοδα από πωλήσεις έφθασαν στα 5,29 δισ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 3% ενώ ο όγκος πωλήσεων κατά το ίδιο διάστημα, διαμορφώθηκε σε 1.620 εκατ. κιβώτια, στα ίδια επίπεδα με πέρυσι. Περαιτέρω, οι καθαρές ταμειακές ροές ανήλθαν σε 643 εκατ. ευρώ ενώ τα συγκρίσιμα λειτουργικά κέρδη (ΕΒΙΤ) σε 621 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 5%.
Στο τρίτο τρίμηνο, τα συγκρίσιμα καθαρά κέρδη ενισχύθηκαν κατά 3%, στα 216 εκατ. ευρώ και τα συγκρίσιμα κέρδη ανά μετοχή διαμορφώθηκαν σε 0,6 ευρώ. Τα καθαρά έσοδα από πωλήσεις ανήλθαν σε 1,99 δισ. ευρώ, υψηλότερα κατά 6% και ο όγκος πωλήσεων έφθασε σε 611 εκατ. κιβώτια, αυξημένα κατά 5%. Οι καθαρές ταμειακές ροές ανήλθαν σε 392 εκατ. ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2010, μειωμένες κατά 5 εκατ. ευρώ σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του προηγούμενου έτους ενώ τα συγκρίσιμα λειτουργικά κέρδη (ΕΒΙΤ) αυξήθηκαν κατά 7%, στα 300 εκατ. ευρώ.
Επίσης, μαθαίνουμε ότι
Η εταιρεία, [...] έχασε εξαιτίας των απεργιακών κινητοποιήσεων των οδηγών φορτηγών ΔΧ, περίπου 3 εκατομμύρια κιβώτια πωλήσεις.
Ήτοι η αύξηση πωλήσεων του τρίτου τριμήνου θα μπορούσε να είναι 5,52% αντί για 5%.

Ας δούμε όμως τι πληρώνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα και γιατί συνεχίζουν να διαμαρτύρονται για τους φόρους τους.
Καταρχάς από τη χρήση 2004 έως τη χρήση 2007 η Ν.Δ. μείωσε την φορολόγηση των Α.Ε. από 35% σε 25%, το ΠΑΣΟΚ το μείωσε περαιτέρω στο 24% για φέτος και για του χρόνου εξήγγειλε ότι θα το φθάσει στο 20%
Το δημόσιο μειώνει τους συντελεστές, υποτίθεται χάριν της ανάπτυξης και των επενδύσεων, αλλά τελικά τα έσοδα από το φόρο νομικών προσώπων μειώνονται και το βάρος της άμεσης φορολογίας μεταφέρεται στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους. Η παρουσίαση των φόρων που εισέπραξε το Δημόσιο στα έτη 2008 και 2004 είναι αποκαλυπτική:
ΦΟΡΟΣ 2008 2004 ΜΕΤΑΒΟΛΗ (σε ευρώ) ΜΕΤΑΒΟΛΗ %
ΜΙΣΘΩΤΟΙ-ΣΥΝΤ/ΧΟΙ 6.455.976.620 4.125.948.695 +2.330.027.925 +56 %
ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ 4.713.698.371. 4.775.043.632 -61.345.261 -1 %
Το γεγονός ότι ο φόρος που κατέβαλαν τα Νομικά Πρόσωπα μειώθηκε ακόμα και σε απόλυτο αριθμό δείχνει ότι η μείωση των συντελεστών φορολόγησης δεν είχε ως αποτέλεσμα την αναμενόμενη αύξηση του κύκλου εργασιών και των θέσεων εργασίας, αλλά τελικά μόνο αποτέλεσμα είχε να χάσει το δημόσιο ένα μεγάλο ποσό φόρων, το οποίο όμως πλήρωσαν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αφού στο εν λόγω διάστημα πλήρωσαν 2,33 δισ. ευρώ περισσότερα
Σε επίπεδο Ε.Ε. βλέπουμε ότι οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν ένα από τα ευνοϊκότερα φορολογικά καθεστώτα.
Σύμφωνα λοιπόν με τον επόμενο πίνακα οι φόροι που πληρώνουν οι ΑΕ και οι ΕΠΕ στην Ελλάδα, μας κατατάσσουν στην τρίτη χειρότερη θέση στην Ε.Ε.-27. Οι μειώσεις των ονομαστικών φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, που ξεκίνησε η Ν.Δ. και συνεχίζει πλέον το ΠΑΣΟΚ, είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να επιτύχει, μέσα στην περίοδο 2000-2008, την τρίτη μεγαλύτερη μείωση των φόρων από επιχειρήσεις, της τάξεως των 1,6 μονάδων του ΑΕΠ (μόνο για το έτος 2008 δηλαδή απωλέσθηκαν 3,8 δισ. ευρώ, σε σχέση με αυτά που θα εισέπραττε η χώρα το 2000) .
ΦΟΡΟΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΕΠ
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 ΚΑΤΑΤΑΞΗ
Ε.Ε.-27 3,2 3,0 2,7 2,6 2,8 3,0 3,4 3,4 3,1
ΕΛΛΑΔΑ 4,1 3,4 3,4 2,9 3,0 3,3 2,7 2,5 2,5 25η
Επίσης, ένας από τους σημαντικότερους δείκτες που υπολογίζει η Eurostat, είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο Κεφάλαιο, είναι δηλαδή όχι οι ονομαστικοί φορολογικοί συντελεστές αλλά ο πραγματικοί - αυτοί δηλαδή που συμπεριλαμβάνουν όλες τις φοροαπαλλαγές και τις αυτοτελείς φορολογήσεις κερδών που ισχύουν σε κάθε χώρα για τον συντελεστή Κεφάλαιο. Ως Κεφάλαιο νοούνται όλα τα εισοδήματα που δεν έχουν σχέση με την μισθωτή εργασία, όπως φόροι επιχειρήσεων, ελεύθερων επαγγελματιών, τόκοι, μερίσματα φόροι ακίνητης περιουσίας κ.λπ. Σε αυτόν τον συντελεστή λοιπόν η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε.-25). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα έπρεπε να εισπράττει τους διπλάσιους φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες, για να βρίσκεται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Τι είπε για τις αποδοχές των εκπαιδευτικών η υφ. Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου
Δημοσιογράφος: Έτσι όπως διαμορφώνονται οι συνθήκες του διαλόγου για το μισθολογικό θεωρείτε ότι όντος θα υπάρξει ένα κλείσιμο της ψαλίδας και άρα θα έχουν παραπάνω αποδοχές οι εκπαιδευτικοί;
ΥΦ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ:Το ενιαίο μισθολόγιο - όπως έχει εξαγγελθεί από την κυβέρνηση στο σύνολο του - έχει στόχο την άρση αδικιών. Στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορούμε παρά να δούμε ότι οι εκπαιδευτικοί αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία.
Κάνουν μια πολύ σοβαρή δουλεία, τη διδασκαλία, και το να αδικούνται δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για την Παιδεία, αλλά ούτε και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΔΟΕ
Σχετικά με τη συνάντηση με το ΔΣ της ΔΟΕ η υφ. Παιδείας είπε τα εξής:
«Συζητήσαμε για την εκπαιδευτική αμοιβή και την αδικία που υφίστανται οι εκπαιδευτικοί εντός του δημοσιοϋπαλληλικού σώματος, οι οποίοι αμείβονται λιγότερο, ενώ έχουν και περισσότερες ευθύνες και περισσότερα προσόντα από πολλούς συναδέλφους τους δημοσίους υπαλλήλους. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτή η αδικία πρέπει να αρθεί.
Ξεκαθαρίστηκε, επίσης, απόλυτα ότι οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εργάζονται στα 800 Ολοήμερα Σχολεία – αλλά και σε άλλα σχολεία – και πληρώνονται από το ΕΣΠΑ έχουν τα ίδια εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και βεβαίως την ίδια προσμέτρηση της προϋπηρεσίας τους με τους άλλους αναπληρωτές».

Η «διέξοδος» της φρίκης

Επιτέλους βρήκε τη «διέξοδο» από την κρίση ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας: Να κοπούν για μια πενταετία οι δωρεάν διακοπές στα ΚΑΠΗ, να επανεξεταστούν, προφανώς για να κοπούν, οι δαπάνες για τη μεταφορά των μαθητών από απομακρυσμένα χωριά, να παγώσουν οι προσλήψεις στην εκπαίδευση, να μπει ψαλίδι στις λειτουργικές δαπάνες των ΤΕΙ, να αυξηθούν τα εισιτήρια στις δημόσιες συγκοινωνίες... Κι όμως, όσο και αν προκαλούν ανατριχίλα, οι παραπάνω προτάσεις περιλαμβάνονται στην έκθεση που παρουσίασε χτες στη Βουλή ο Γ. Προβόπουλος, ο οποίος αυτή τη φορά θέλησε να ξεφύγει από τις γενικόλογες κατευθύνσεις και να περάσει σε συγκεκριμένες ιδέες προφανώς για να γίνει περισσότερο χρήσιμος στο σύστημα. Δεν περίμενε βέβαια να ακούσει κανείς κάτι διαφορετικό από έναν κεντρικό τραπεζίτη, ο οποίος την ίδια στιγμή εκφράζει την ικανοποίησή του επειδή τα χειρότερα για τις τράπεζες έχουν περάσει. Ομως γιατί τότε δε ζητάει να κοπεί το πακέτο των 25 δισ. ευρώ που πρόκειται να δοθεί στις τράπεζες μέχρι το τέλος του χρόνου και να επιστρέψουν τα «υπόλοιπα» πακέτα που έχουν πάρει από την αρχή της κρίσης, δηλαδή περί τα 43 δισ. ευρώ; Προφανώς, επειδή οι τράπεζες είναι πυλώνες της οικονομίας και του συστήματος, ενώ οι συνταξιούχοι, οι μαθητές των απομακρυσμένων σχολείων, οι χαμηλόμισθοι είναι απλώς «ευμετάβλητα μεγέθη» και «ελαστικές δαπάνες»... Μπορεί όμως και πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει.

Εισιτήριο για την ανεργία τα ελληνικά πτυχία Τα ελληνικά πανεπιστήμια παράγουν... ανέργους και χαμηλών δεξιοτήτων αποφοίτους ενώ κατέχουν μία από τις τελευταίες θέσεις ανά την Ε.Ε. στους δείκτες αποδοτικότητας που μετρά η Κομισιόν. Όσον αφορά τα χρήματα, λείπουν και αυτά καθώς η χρηματοδότηση από το κράτος είναι περιορισμένη.
Οι υπουργοί της Ε.Ε. δίνουν βάρος στην ποιότητα της τριτοβάθμιας παιδείας καθώς διαπιστώνεται ότι αποτελεί διαβατήριο για καλύτερο μισθό αλλά και για μεγαλύτερη ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Δεσμεύθηκαν να αναλάβουν δράση για τη βελτίωση της ποιότητας και την αποτελεσματική διαχείριση των κονδυλίων.
Ειδικά για την Ελλάδα, το ζήτημα είναι κομβικό. Υπολογίζεται ότι για κάθε χρόνο φοίτησης απολαμβάνει στη συνέχεια μισθό από 6% - 8,3% υψηλότερο εν συγκρίσει με τους συναδέλφους του που δεν πέρασαν ποτέ το πόδι της... τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η αύξηση είναι αναλογικά με άλλα κράτη σημαντική, αν και στην Ιρλανδία κάθε χρόνος σπουδών μεταφράζεται σε 14,4% υψηλότερες απολαβές.
Στην έκθεση «Αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα των δημόσιων δαπανών παιδείας στην Ε.Ε.», καταγράφονται οι πολλές πληγές των ελληνικών πανεπιστημίων:
1. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε αποφοίτου είναι να βρει δουλειά. Σε κανένα κράτος της Ε.Ε. δεν είναι τόσο μικρή όσο στην Ελλάδα η μείωση του ποσοστού ανεργίας μεταξύ όσων έχουν πτυχίο και των ανειδίκευτων εργατών, αφού η οικονομία δεν δημιουργεί «εξειδικευμένες» θέσεις.
Ετσι, το ποσοστό ανέργων αποφοίτων υπολογίζεται στο 7% του εργατικού δυναμικού, από τα υψηλότερα πανευρωπαϊκά. Είναι κάτω από το 4% στη Βουλγαρία, στην Τσεχία, στην Αυστρία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία και σε πολλές άλλες χώρες.
Επίσης χαμηλό είναι και το ποσοστό απασχόλησης στους πτυχιούχους. Αντιστοιχεί στο 82% περίπου του εργατικού δυναμικού, με μόνο δύο κράτη (την Ιταλία και την Ουγγαρία) να έχουν χαμηλότερες επιδόσεις.
2. Σύμφωνα με μετρήσεις της Ε.Ε. η γλωσσική επάρκεια των φοιτητών είναι η τρίτη χαμηλότερη μεταξύ των «συμφοιτητών» τους στην ευρωζώνη. Το «σκορ» που κατέλαβαν σε μετρήσεις είναι υψηλότερο μόνο με σε σύγκριση με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.
3. Πάντως, πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν πολλοί. Το 28% του πληθυσμού έχει τελειώσει πανεπιστήμιο έναντι του 22% στην Πορτογαλία αλλά και του 45% στην Κύπρο, που κατατάσσεται πρώτη. Αντιθέτως, από το 2000 έως το 2009 έχει μειωθεί πάρα πολύ ο αριθμός των αποφοίτων λυκείου (πλέον είναι ο χαμηλότερος αναλογικά με τον πληθυσμό μετά τη Μάλτα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία).
Βέβαια, μέχρι να τελειώσουν και να πάρουν πτυχίο περνά... πάρα πολύς καιρός. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 22,1% του πληθυσμού ηλικίας 30-34 ετών δηλώνει φοιτητής. Πρόκειται για την υψηλότερη αναλογία στην Ε.Ε., έναντι 4,1% στην Ολλανδία.
Ετσι εξηγείται το ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως μόνο το 18% των νέων λαμβάνει πτυχίο στην... ώρα του (δηλαδή μετά από 4-5 έτη σπουδών) έναντι του 46% στην Ιρλανδία και 63% στη Φιλανδία.
4. Οι Βρυξέλλες λένε ότι η χαμηλή απόδοση στην αγορά εργασίας έχει άμεση σχέση με τη χαμηλή ποιότητα. Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι τελευταία σε ποιότητα αξιολόγησης των προγραμμάτων τους (θεωρείται ανύπαρκτη) και έχουν από τα πιο χαμηλά «σκορ» σε θέματα πολιτικής προσλήψεων (δημόσιοι υπάλληλοι) και κανόνων χρηματοδότησης.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν τη δεύτερη χαμηλότερη επίδοση μετά την Κύπρο σε αποδοτικότητα των ερευνητικών και των ακαδημαϊκών δραστηριοτήτων. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση με βάση τις δημοσιεύσεις των καθηγητών που διδάσκουν στα πανεπιστήμια, μετά την Πολωνία και την Τσεχία.
5. Η χαμηλή ποιότητα συνδέεται και με την... έλλειψη χρημάτων. Η Ελλάδα δίνει τα λιγότερα χρήματα σε σχέση με κάθε άλλο κράτος στην Ε.Ε. για τη δημόσια παιδεία (3% του ΑΕΠ). Εξίσου χαμηλή είναι και η δαπάνη προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ίση με το 0,7% του ΑΕΠ, ή 1,6 δισ. ευρώ το χρόνο. Αναλογούν σε 5.000 ευρώ ανά φοιτητή (ποσό προσαρμοσμένο με βάση το κόστος ζωής) που θεωρείται από τα πιο χαμηλά ανά την Ε.Ε. (στις 7.500 ευρώ είναι ο μέσος όρος). Επίσης η χώρα μας έρχεται τελευταία σε επιδόματα που δίνονται στους νέους προκειμένου (αν δεν έχουν επαρκή οικογενειακά ή άλλα εισοδήματα) να μπορέσουν να σπουδάσουν.
6. Επισημαίνεται ο μικρός αριθμός πανεπιστημίων (23) έναντι 137 στην Πορτογαλία και 56 στο Βέλγιο (δύο χώρες με πληθυσμό ανάλογο του ελληνικού). Παρ' όλα αυτά οι σπουδαστές φτάνουν στις 603.000 έναντι μόνο 232.000 στη Δανία...
Αναλογούν 50 φοιτητές ανά καθηγητή, έναντι 17,8 κατά μέσο όρο στην Ε.Ε. Κριτική ασκείται για την κεντρικά ελεγχόμενη πανεπιστημιακή πολιτική από το υπουργείο.
7. Με δεδομένη την παραπάνω εικόνα δεν είναι να απορεί κανείς γιατί διαπιστώνεται μεγάλη «φυγή» στο εξωτερικό, ίση με το 5,8% του συνόλου των φοιτητών ελληνικής ιθαγένειας, έναντι 2,8% του κοινοτικού μέσου όρου.

Μαχαίρι για αποδοχές πάνω από 2.000 ευρώ

Την άλλη εβδομάδα οι νέοι φόροι
Στο σκληρό σενάριο που προβλέπει πάγωμα ή και μείωση αποδοχών για όσους δημοσίους υπαλλήλους ξεπερνούν τα 2.000 ευρώ τον μήνα μαζί με τα επιδόματα προσανατολίζεται, σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση.
Η ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗ πολιτική πρόκειται να ανακοινωθεί αρχές Φεβρουαρίου και θα έχει προηγηθεί, στις αρχές της ερχόμενης εβδομάδας, η ανακοίνωση των φορολογικών μέτρων. Πρόκειται για επίσπευση των ανακοινώσεων της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία αποφασίστηκε μετά τις έντονες πιέσεις των αγορών αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα να σταλεί μήνυμα αποφασιστικότητας για ριζικές λύσεις στην οικονομία. Η κυβέρνηση επιδιώκει επίσης να επηρεάσει θετικά και τη γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που θα υιοθετηθεί από το Εcofin στις 16 Φεβρουαρίου.
Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και η χθεσινή απόφαση που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών- να μειωθούν οι πιστώσεις όλων των υπουργείων, εκτός μισθών και συντάξεων και δαπανών εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, κατά 10% ώστε να δημιουργηθεί αποθεματικό που θα χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση έκτακτων αναγκών εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Η δημιουργία του αποθεματικού προβλέπεται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και είναι μια από τις ασφαλιστικές δικλίδες του, σε περίπτωση κατά την οποία ο προϋπολογισμός εκτροχιασθεί.
Όσον αφορά τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη λύση να μη θίξει όσους αμείβονται συνολικά (μισθός και επιδόματα) με λιγότερα από 2.000 ευρώ τον μήνα, ακόμη και αν το επίδομα είναι αναλογικά μεγάλο και ο μισθός αναλογικά μικρός. Σε αυτή την περίπτωση, η αύξηση θα είναι 1,5% και το επίδομα δεν θα περικοπεί. Στις μεγαλύτερες αποδοχές, όμως, η αύξηση θα είναι μόνο αυτή της ωρίμασης και το επίδομα θα περικοπεί ανάλογα με το ύψος των συνολικών αποδοχών, σε ποσοστό έως 20%-25%. Στην πραγματικότητα, θα ληφθούν εξατομικευμένες αποφάσεις για κάθε δημόσιο υπάλληλο ανάλογα με την αμοιβή του, σημειώνει κυβερνητικό στέλεχος. Οριστικές αποφάσεις πάντως δεν έχουν ληφθεί ακόμη.
Ανακοινώσεις για το Φορολογικό
Εξάλλου, σε μία εβδομάδα ουσιαστικά τελειώνει ο διάλογος για το φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο θα κατατεθεί αργότερα αλλά οι βασικές ρυθμίσεις του, περιλαμβανομένης της νέας φορολογικής κλίμακας, θα ανακοινωθούν από τον υπουργό Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου την ερχόμενη Τρίτη ή την Τετάρτη.
Από τα πλέον επίμαχα σημεία της νέας φορολογικής νομοθεσίας είναι αυτό που αφορά την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης εισοδημάτων. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν πολλά εισοδήματα, ορισμένα από τα οποία- όπως π.χ. ένα μέρος των βουλευτικών αποζημιώσεων αλλά και αποζημιώσεις διπλωματικών υπαλλήλωνέχουν χαρακτηριστεί αποζημίωση έναντι δαπάνης και ενδεχομένωςθα υπάρξει δυσκολία στη φορολόγησή τους με βάση την κλίμακα. Εξετάζεται η δυνατότητα, σε αυτές τις περιπτώσεις, να εκπίπτει η δαπάνη με βάση τις αποδείξεις που θα προσκομίζουν οι εν λόγω φορολογούμενοι και κατά τα άλλα το εισόδημα να φορολογείται με βάση την κλίμακα.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η σωτηρία είναι μια έννοια που αναφέρεται κατά κύριο λόγο στις διάφορες θρησκείες και έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τη διάσωση των πιστών από κινδύνους διαφόρων ειδών. Ωστόσο σε κάποιες κρίσιμες περιόδους τη συναντάμε συχνά πυκνά και στην Ιστορία. Εδώ, σχεδόν πάντα, ο σωζόμενος είναι ο λαός ή το έθνος αλλά καμιά φορά και ποδοσφαιρική ομάδα.
Φυσικά η σωτηρία χρειάζεται και σωτήρες. Κάποιες φορές τούς αναζητούν οι κινδυνεύοντες. Κάποιες άλλες είναι αυτόκλητοι.
Και βέβαια οι σωτήρες χρειάζεται να κάνουν και τομές. Κάποιοι μάλιστα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν τις είπαν και χειρουργικές επεμβάσεις. Οι σωτήρες μάλιστα αδιαφορούν για το προσωπικό κόστος και τις θυσίες που πρέπει οι ίδιοι να υποστούν. 
Και βέβαια αφού η κυβέρνηση προεξάρχοντος του κ. Παπακωνσταντίνου ( ο κ. Παπανδρέου μάλλον έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις) ανέλαβε να σώσει τη χώρα από την οικονομική χρεωκοπία σε συνεργασία με το ΔΝΤ, λογικό είναι και ο κάθε υπουργός να αναλάβει να σώσει τον τομέα ευθύνης του.
Έτσι ο κ. Λοβέρδος θα σώσει την κοινωνική ασφάλιση, ο κ. Ραγκούσης τη διοίκηση με τον «Καλλικράτη», και η κ. Διαμαντοπούλου με τον πρόσφατο νόμο που έχει ως προμετωπίδα τον ψευδεπίγραφο τίτλο «αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού» τη δημόσια εκπαίδευση.
Και λέω ψευδεπίγραφο γιατί σε όλους τους τόνους διακηρύσσει η υπουργός μας : «πρώτα ο μαθητής»
Ανακεφαλαιώνω
Εποχή σωτηρίας, σωτηρία της εκπαίδευσης, Καλλικράτης , νόμος Διαμαντοπούλου, «πρώτα ο μαθητής».
Ας δούμε πρώτα αν υπάρχει ανάγκη «σωτηρίας» στη δημόσια εκπαίδευση.
Ποια είναι η κατάσταση των δημόσιων Γυμνασίων και Λυκείων είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους.
Αναλυτικό πρόγραμμα χωρίς σαφή προσανατολισμό και κενά που γίνονται μεγαλύτερα από την πολιτική κόψε ράψε ανάλογα με το αν θέλουν να το παίξουν αυστηροί ή στο πλευρό του μαθητή , βιβλία κακογραμμένα, τμήματα που χρειάζεται να δώσουμε αγώνα για να κρατηθούν σε ένα λογικό αριθμό παιδιών προκειμένου να κάνουμε στοιχειωδώς σωστά τη δουλειά μας, υλικοτεχνική υποδομή που δεν αντιστοιχεί στην εποχή μας -και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στην έλλειψη διαδραστικών πινάκων. Στο στεγαστικό μάλιστα ιδιαίτερα στην περιοχή μας είμαστε χειρότερα από την εποχή που εμείς πηγαίναμε σχολείο. Δεν υπάρχει σχεδόν σχολείο που να μην έχει αίθουσες προκάτ.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού μέχρι χτες, πριν δηλαδή αφαιρεθούν 750 εκ. από τον προϋπολογισμό του υπουργείου αντί να προστεθεί το περίφημο 1δις. για την παιδεία, στα πλαίσια της περικοπής κατά 10% της «σπατάλης» του ελληνικού κράτους, είμαστε στην τελευταία θέση όσον αφορά τις δαπάνες για την παιδεία στην Ευρώπη των 27.
Κι ο εκπαιδευτικός, που μέχρι χτες λέγαμε κακοπληρωμένο (σήμερα δεν ξέρω ποια λέξη θα ταίριαζε, μετά από τις μειώσεις στο όνομα της... σωτηρίας πάντα), βρίσκεται ουσιαστικά χωρίς καμιά πρόνοια για επιμόρφωση αλλά και λοιδορούμενος σε κάθε ευκαιρία εδώ και χρόνια είτε από τα ΜΜΕ είτε και από επίσημα χείλη για τεμπελιά και αδιαφορία, ως αποτέλεσμα της έλλειψης αξιολόγησης. Κι αν είναι και ένας από τους χιλιάδες ωρομίσθιους της τελευταίας 10ετίας τότε μπροστά στο φάσμα της ανεργίας έχει να αντιμετωπίσει πολλές φορές την εσωτερική μετανάστευση, αλλά και την πληρωμή μετά από μήνες. Λες και δεν είναι γνωστή η σημασία του ψυχολογικού παράγοντα για να επιτελέσει ο δάσκαλος το διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο.
Και από κοντά η πίεση όλων για χρησιμοθηρική γνώση, για γνώση που να μπορεί να εξαργυρωθεί στην αγορά εργασίας.
Μ’ όλα αυτά έχουμε ένα δημόσιο σχολείο απαξιωμένο στη συνείδηση της κοινωνίας, απωθητικό για τους μαθητές ιδιαίτερα του Λυκείου. Βλέπεται εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Η παιδαγωγική συζήτηση στην τάξη, η περίφημη σχολική εκδρομή, η πολιτιστική εκδήλωση, η ιστορία και η λογοτεχνία γενικής παιδείας είναι χάσιμο χρόνου. Η Γ΄ Λυκείου με τις ευλογίες όλων διαλύεται μετά το Πάσχα , γιατί νυν υπέρ πάντων ο αγών των εξετάσεων (πέρυσι είχαμε και μπόνους γρίπης 30% στις απουσίες). Και οι γονείς να πληρώνουν την δωρεάν παιδεία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα.
Άρα ανάγκη σωτηρίας υπάρχει. Αλλά σε τι απ’ αυτά απαντάνε οι προαναφερόμενοι σωτήρες;
Φοβάμαι ότι δεν έχουμε κοινές αγωνίες με τους κκ. της κυβέρνησης κι έτσι στους διαφόρους νόμους που πέφτουν βροχή δεν θα βρούμε απαντήσεις στα ζητήματα που θέσαμε. Αυτών, κι ας με συγχωρήσει για τη βλασφημία ο ποιητής,
Άλλα πονεί η ψυχή τους, γι άλλα κλαίει
τον έπαινο του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών.
τα δύσκολα και τα ανεκτίμητα εύγε
της κ. Μέρκελ και του κ. Στρος Καν
(Και όπως είδαμε με τη βράβευση του κ. Παπανδρέου φαίνεται να τα καταφέρνουν. Το θέμα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να είμαστε κι εμείς περήφανοι που οι πιστωτές βραβεύουν τον κ. Παπανδρέου επειδή τους δίνει τα δικά μας λεφτά)
Αυτός είναι ο στόχος όσον αφορά την εκπαίδευση και του Καλλικράτη και του νόμου Διαμαντοπούλου: ένα φτηνό σχολείο προσανατολισμένο στην απόκτηση δεξιοτήτων απαραίτητων στην κάλυψη των αναγκών της αγοράς.
Μήπως υπερβάλλουμε; Ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα
Το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και η εκπαίδευση
· «Με την πρόταση της κυβέρνησης για τη διοικητική μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» ανοίγει ο δρόμος για τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιφέρεια και τους δήμους. Αν αυτό το συνδέσουμε με τις προγραμματικές δηλώσεις, της κυβέρνησης και με το κυβερνητικό πρόγραμμα, η μεταφορά της ευθύνης για την εκπαίδευση στους ΟΤΑ αποτελεί κεντρική επιδίωξη της νέας ηγεσίας του Υπ. Παιδείας.
· Όπως τόνισε η Υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου στο 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ 30/06/09, η περιφερειακότητα θα αφορά τα αναλυτικά προγράμματα, όπου θα προβλέπεται εθνικό ενιαίο πρόγραμμα 85% σε κεντρικό επίπεδο και 15% σε περιφερειακό επίπεδο, ώστε να εντάσσονται οι περιφερειακές ιδιαιτερότητες. Θα αφορά, επίσης,και τους διορισμούς, που θα γίνονται μεν με ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας αλλά η διαχείριση του προσωπικού θα μεταφερθεί σε περιφερειακό επίπεδο.
Με αυτή την πολιτική
- διασπάται το ενιαίο της Δημόσιας Εκπαίδευσης,
- δημιουργούνται σχολεία πολλών ταχυτήτων, αφού τα σχολεία της χώρας δε θα ακολουθούν το ίδιο ενιαίο πρόγραμμα σπουδών.
- Μέσα από την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των αναλυτικών προγραμμάτων, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση – τα οποία θα είναι διαφορετικά από περιφέρεια σε περιφέρεια – θα προχωρήσει αργά αλλά σταθερά η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Η εμπειρία των χωρών της Ευρώπης έχει δείξει ότι πολιτικές αποκέντρωσης ή αποσυγκέντρωσης, στο βαθμό που ωθούν τα σχολεία να εφαρμόσουν προγράμματα διαφορετικού επιπέδου, ανάλογα με το θεωρούμενο επίπεδο των μαθητών/μαθητριών κάθε σχολείου, μπορούν εύκολα οδηγούν σε σχολεία «διαφορετικών ταχυτήτων» σε βάρος των παιδιών των πιο υποβαθμισμένων περιοχών στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Είναι γεγονός ότι οι προσπάθειες στη Βρετανία, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες να εφαρμοστούν μοντέλα κατηγοριοποίησης των σχολείων με βάση την αποτελεσματικότητά τους κατέληξαν σε διεύρυνση των μορφωτικών ανισοτήτων από σχολείο σε σχολείο, ακόμη και σε “σχολεία γκέτο”.
Η διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού ανά περιφέρεια ή δήμο πρακτικά σημαίνει ότι θα υπάρξει ουσιαστικά ένα διαφορετικό εργασιακό καθεστώς για κάθε εκπαιδευτικό, με τελικό στόχο τις ατομικές συμβάσεις με τα σχολεία. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υφυπουργού Παιδείας κ. Πανάρετου για διορισμό των εκπαιδευτικών απευθείας στη σχολική μονάδα, επιβεβαιώνουν αυτούς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Ο τελικός στόχος των εμπνευστών της περιφερειακής αποκέντρωσης είναι το πέρασμα στο καθεστώς της υπογραφής ατομικής σύμβασης του εκπαιδευτικού με τον εργοδότη του, όπως γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί ο κάθε εκπαιδευτικός διαπραγματεύεται μόνος του με τον εργοδότη του το εργασιακό καθεστώς και την αμοιβή του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και είναι δυνατόν να πει κάποιος ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει ο εκπαιδευτικός και οι συνθήκες εργασίας τους ; Θα διανοείτο κανείς αντίστοιχα να τον χειρουργήσει ένας απογοητευμένος από τα χίλια δυο προβλήματα γιατρός σε συνθήκες πρόχειρου ορειβατικού χειρουργείου; Θα συμφωνούσατε να διδάσκει τα παιδιά σας ένας δάσκαλος σε ηλικία 62, 65 ή και 67 χρονών όταν είναι καταγεγραμμένη στα πρακτικά της βουλής των εφήβων η απαίτηση των μαθητών/-τριών, για νεότερο εκπαιδευτικό προσωπικό και μάλιστα όταν αυτό βρίσκεται στην ανεργία. Όταν σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και μελέτες, ο άνθρωπος δεν είναι επιδεκτικός μάθησης των νέων τεχνολογιών κατά μ.ο. μετά την ηλικία των 54 ετών. Και κυρίως όταν σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι εκπαιδευτικοί, υπόκεινται περισσότερο από άλλες επαγγελματικές ομάδες στον κίνδυνο της επαγγελματικής εξάντλησης/εξουθένωσης (professionalburnout), με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοση πολλών εκπαιδευτικών με την πάροδο του χρόνου. με κύρια συμπτώματα τη συναισθηματική εξάντληση, που εκδηλώνεται με μια αίσθηση ψυχικής κόπωσης, την αποπροσωποποίηση, που εκφράζεται με την απομάκρυνσή τους από τα παιδιά, και την έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων, που εκδηλώνεται με τη μείωση της απόδοσής τους.
(Και , ειρήσθω εν παρόδω, τελικά, όπως αποδεικνύεται σήμερα με το νέο ασφαλιστικό της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο διορισμός στην εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ δεν είχε ως στόχο να καλύψει την ανάγκη για νεότερους ή για δήθεν καλύτερους εκπαιδευτικούς. Απλώς τώρα ο αδιόριστος εκπαιδευτικός δεν είναι άνεργος είναι άχρηστος. Κι έτσι απαλλάσσεται και η πολιτεία από την υποχρέωση της να εξασφαλίζει δουλειά στα μέλη της κοινωνίας.)
Αλλά είναι και κάτι άλλο. Το έγγραφο που συνδέεται με το πακέτο διάσωσης του ΔΝΤ αναφέρεται στους όρους των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ένα από τα ζητήματα που αναφέρει είναι η εφαρμογή της οδηγίας για τις υπηρεσίες, το οποίο είναι ένα ευρωπαϊκό μέτρο που ελήφθη μερικά χρόνια πριν. Αυτή η οδηγία για τις υπηρεσίες προβλέπει τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα σε έναν αριθμό τομέων αρμοδιότητας του δημοσίου, οι οποίοι ήταν συνήθως κλειστοί, περιλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα προτείνεται η υιοθέτηση μέτρων από την κυβέρνηση σε τομείς κλειδιά υπηρεσιών όπως ο τουρισμός, το λιανικό εμπόριο και η εκπαίδευση έως το Δεκέμβριο του 2010. Νομίζω ότι δεν απαιτείται να είσαι ειδήμονας για να κατανοήσεις τι σημαίνει να συγκαταλέγεις την εκπαίδευση μαζί με τον τουρισμό και το λιανικό εμπόριο. Σημαίνει την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης.
Στις αρχές του 19ου αι όταν συζητούσαν στη αγγλική βουλή των Λόρδων τη δημιουργία σχολείων για τα παιδιά του λαού , ένας από τους τορρις είπε με κυνισμό ότι θα ήταν ανοησία να εφαρμοσθεί η πρόταση. Το σκεπτικό του ήταν ότι η γνώση θα άνοιγε τα μάτια του παιδιών του λαού και δεν θα γίνονταν καλοί υπηρέτες. Θα είχαν μάλιστα και πρόβλημα απείθειας και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Βέβαια οι ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης επέβαλαν τη δημόσια εκπαίδευση, έστω και κακής ποιότητας στη Μ. Βρετανία, αλλά η παιδεία για όλους ήταν πάντα πρόβλημα για κάθε εξουσία. Φαίνεται ότι τώρα η λύση έχει βρεθεί και λέγεται «κατάρτιση για τους πολλούς». Για τους λίγους υπάρχουν τα «καλά» ιδιωτικά.
Στόχος η εξοικονόμηση χρημάτων. Αυτό τους πονεί και αυτό του κόφτει.
Με κάθε τρόπο.
Στην εγκύκλιο για την περίφημη αυτοαξιολόγηση αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ο σύλλογος θα αξιολογεί την οικονομική εισφορά του συλλόγου γονέων στο σχολείο. Και αλλοίμονο σας αν, ως γονείς, δεν είσαστε αρκετά πρόθυμοι να συνεισφέρετε.
Σύμφωνα με τον Καλλικράτη πάλι, οι διευρυμένοι δήμοι θα έχουν την υποχρέωση να βρίσκουν και άλλους πόρους. Διαβάζαμε για σχολεία στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία κυρίως που οι σπόνσορες των σχολείων τοποθετούν αυτόματους πωλητές αναψυκτικών μέσα στην τάξη και απαιτούν από τους συλλόγους να πάρουν μέτρα για την αύξηση των πωλήσεων, για γονείς που πρέπει να μαζεύουν κουπόνια από συγκεκριμένα super market προκειμένου το σχολείο να αποκτήσει κάποιο ηλεκτρονικό υπολογιστή και μας φαίνονταν απίστευτα.
Πριν λίγο καιρό, στα πλαίσια της... αναβάθμισης της ποιότητας του εκπαιδευτικού, που λέγαμε, ανακοινώθηκε ότι κόβονται οι εκπαιδευτικές άδειες.
Κεντρική επιλογή της κυβέρνησης είναι η δραστική μείωση των διορισμών εκπαιδευτικών τα επόμενα χρόνια στο πλαίσιο του περίφημου προγράμματος σταθερότητας. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση καταδικάζει στην εργασιακή ανασφάλεια και ανεργία δεκάδες χιλιάδες νέων επιστημόνων που θα κρίνονται στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ επιτυχόντες αλλά μόνιμα μη διοριστέοι.
Έτσι «πρώτα ο μαθητής», αλλά από Σεπτέμβρη χρειάστηκε να δοθεί σ’ όλη την Ελλάδα αγώνας για να μην είναι και πάλι 30 μαθητές στο τμήμα. Και πάνω που νομίζαμε πως πετύχαμε, μετά από δήλωση της υπουργού, να είναι μέχρι 25 παιδιά στο τμήμα, σε όσες σχολικές μονάδες τουλάχιστον δεν υπάρχουν κτηριακά προβλήματα, με επιτακτικό ύφος ο περιφερειακός δ/ντης Αττικής κ. Κουμέντος εγκαλεί τους υφισταμένους του για παραβίαση των διατάξεων , αυτών δηλ. που προβλέπουν 30 μαθητές ακόμη και στις κατευθύνσεις.
«Πρώτα ο μαθητής» αλλά ακόμη δεν έχουν καλυφθεί τα κενά στη Β/θμια εκπαίδευση. Και πώς να έχουν καλυφθεί, αφού φέτος οι προσλήψεις περιορίστηκαν στις μισές σε σχέση με τις περσινές, παρά τη μαζική φυγή των εκπαιδευτικών με την ελπίδα ότι θα μπουν σε κάποια σειρά για το εφάπαξ και τη μετακίνηση εκπαιδευτικών διαφόρων ειδικοτήτων στην Α/θμια προκειμένου να «κερδίσει το στοίχημα» των 800 ολοήμερων δημοτικών η κ. Διαμαντοπούλου αλλά και για να ανταποκριθεί η κ. υπουργός στην πρόκληση όπως ακριβώς είπε να δουλέψουν όλες οι τάξεις με 17000 λιγότερους ωρομίσθιους καθηγητές.
Δηλαδή όχι ακριβώς όλες γιατί σε συγχώνευση σχολικών μονάδων Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης, Πανεπιστημιακών τμημάτων και τμημάτων ΤΕΙ καθώς και εκπαιδευτικών οργανισμών προχωρά μέσα στο 2010 και στο 2011 το Υπουργείο Παιδείας. Η αρχή έγινε τον Απρίλιο όταν στο ΦΕΚ 412/12-04-2010 ορίστηκε η συγχώνευση 4 σχολείων (1 σε Σάμο, 2 σε Αθήνα, 1 σε Ανατολική Θεσσαλονίκη) από τη νέα σχολική χρονιά ενώ με υπουργική απόφαση καταργούνται 4 σχολεία (1 στη Φθιώτιδα και 3 στις Κυκλάδες). Στον Πειραιά έχει δρομολογηθεί ήδη το κλείσιμο 3 σχολείων και 1 ΣΕΚ ενώ στην πρόταση του Περιφερειάρχη προβλέπεται συνολικά η συγχώνευση περίπου 15 σχολείων. Σύμφωνα με πληροφορίες ο σχεδιασμός του Υπουργείου Παιδείας που υλοποιείται μέσω των Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης προβλέπει τη συγχώνευση πάνω από 150 σχολικών μονάδων Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης την περίοδο 2010 -2011 με ότι αυτό σημαίνει για εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους. Οι ΕΠΑΣ και τα ΕΠΑΛ κατά κύριο λόγο στην Αν. Αττική είναι στο στόχαστρο . Και ακόμη είμαστε στην αρχή.
Ο στόχος; Ένα φτηνό και υποβαθμισμένο δημόσιο σχολείο
Φτηνό βέβαια για το δημόσιο προϋπολογισμό. Βλέπεται αυτός έχει άλλες ανάγκες να καλύψει . Μαύρες τρύπες τραπεζών και μίζες αξιωματούχων, νέες μεγάλες ιδέες με διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και εκσυγχρονιστικά οράματα, με το αζημίωτο βέβαια για τους εμπνευστές τους , γερμένα υποβρύχια και πολιτικές με πιστόλια πάνω ή κάτω από το τραπέζι.
Αντίθετα για μας όλους ακριβό δημόσιο σχολείο. Και μάλιστα την ώρα που είναι σε εξέλιξη μια γενικότερη αντιλαϊκή επίθεση, που αμφισβητεί και υπονομεύει δημόσια και κοινωνικά αγαθά κατακτημένα από τον κόσμο της εργασίας με αγώνες και θυσίες.
Και θέλουν ταυτόχρονα τους εκπαιδευτικούς ένα φθηνό, εκμεταλλεύσιμο και ιδεολογικά υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Όχι τυχαία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά εκπρόσωπος της Διεθνούς Ένωσης Εκπαιδευτικών, που ήρθε πρόσφατα στη χώρα μας οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας είχαν καταστροφικές συνέπειες στην εκπαίδευση σε έναν αριθμό αναπτυσσόμενων χωρών. Κάθε φορά που το ΔΝΤ επέβαλε σε χώρες τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, συμπεριλαμβανομένων των εκπαιδευτικών, οι εκπαιδευτικοί εγκατέλειψαν το επάγγελμα. Αναζήτησαν άλλη εργασία. Κατά συνέπεια, σήμερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο χρειάζεται να προσληφθούν 13 εκατομμύρια εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, προκειμένου να επιτευχθεί η εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Επομένως, η μία συνέπεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα.
Άλλη συνέπεια, για όσα είχαν συμβεί σε άλλες χώρες, είναι η έλλειψη εκπαιδευτικών με κατάλληλα προσόντα. Οι κυβερνήσεις προσλαμβάνουν άτομα χωρίς προσόντα προκειμένου να διδάξουν δίνοντάς τους μία κιμωλία και 10 δολάρια την εβδομάδα. Αυτή είναι η δεύτερη συνέπεια της πολιτικής του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την χαρακτηρίζουμε πολιτική της καταστροφής. Πώς ακριβώς νομίζετε ότι θα διδάξει την αντίσταση της Αντιγόνης στον αυταρχισμό της εξουσίας του Κρέοντα ένας υποταγμένος και ανασφαλής εκπαιδευτικός.
Αγαπητοί γονείς των μαθητών μας
- Για το εκπαιδευτικό κίνημα της χώρας μας, που έχει δώσει δυναμικούς αγώνες, η παιδεία αποτελεί ένα μη διαπραγματεύσιμο κοινωνικό αγαθό. Σήμερα, που όλα μετατρέπονται σε εμπόρευμα και παντού επικρατούν οι όροι της αγοράς, εμείς επιμένουμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για μια Παιδεία, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας του αύριο αλλά και του σήμερα, μια παιδεία που θα θωρακίζει το νέο άνθρωπο απέναντι σε ότι έρχεται στις μέρες μας να αλώσει το μυαλό και την ψυχή του είναι όχι μόνο η διαφύλαξη αλλά και η περαιτέρω ενίσχυση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.
- Απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια εκπαίδευση είναι το αυτονόητο: η άμεση αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.
- Όταν στην πολύπαθη από τους σεισμούς Αιτή έθεσαν ως πρώτο στόχο μετά την αντιμετώπιση της πείνας και των ασθενειών να χτίσουν τα σχολεία, όταν σήμερα παγκοσμίως θεωρείται η επένδυση στην παιδεία ως η πιο σίγουρη και πιο αποδοτική επένδυση για ένα κράτος η στήριξη και βελτίωση του δημόσιου σχολείου μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά όχι μόνο στην οικονομική ανακούφιση των οικογενειών, που αιμορραγούν από τις δαπάνες για τη φροντιστηριακή και λοιπή εκπαιδευτική ενίσχυση των παιδιών τους αλλά και στην ενίσχυση της καταβαραθρωμένης ελληνικής οικονομίας.
Κύριοι της κυβέρνησης
για να θυμηθούμε το προεκλογικό λεφτά υπάρχουν , βρείτε τα και μη μας γυρνάτε σε ένα εκπαιδευτικό και εργασιακό Μεσαίωνα. Σε αντίθετη περίπτωση οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων θα είναι απέναντί σας . Εσείς σίγουρα έχετε και άλλες επιλογές στη ζωή σας . Εμείς όχι.
- Και είμαστε βέβαιοι ότι μαζί μας θα είναι οι μαθητές μας οι γονείς τους και όσοι δεν έχουν άλλη επιλογή από ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, δημιουργικό και φωτισμένο δημόσιο σχολείο

Θα αποθηκεύουν το νου μας σε σκληρό δίσκο

«Αντίγραφα ασφαλείας» σκέψεων, γνώσεων και αναμνήσεων προφητεύει σε 20 χρόνια ο «γκουρού» Ρέι Κούρτσβαϊλ
ΒΙΕΝΝΗ Α κούγεται βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά να που ένας από τους πλέον αξιόπιστους «γκουρού» της μελλοντολογίας, ο Ρέι Κούρτσβαϊλ, βεβαιώνει ότι μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα είμαστε σε θέση να κάνουμε «backup», δηλαδή να αποθηκεύσουμε σε ψηφιακή μορφή, ολόκληρο το περιεχόμενο του εγκεφάλου μας μαζί με τις αναμνήσεις!
Ο Κούρτσβαϊλ δεν είναι τυχαίος «προφήτης». Ο διάσημος αμερικανός μελλοντολόγος και εφευρέτης είναι ο άνθρωπος που το μακρινό 1980 είχε προβλέψει επίσης ότι στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 κάθε άνθρωπος θα έχει τον προσωπικό του υπολογιστήκαι ας τον αποκαλούσαν «τρελό». Ο κορυφαίος επιστήμονας, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πατέρες της τεχνολογίας φωνητικής αναγνώρισης στους υπολογιστές, προέβλεψε κατά τη διάρκεια συμποσίου πριν από λίγες ημέρες στη Βιέννη της Αυστρίας ότι σε λίγα χρόνια θα είναι έτοιμα τα λεγόμενα «αντίγραφα ασφαλείας» του ανθρώπινου εγκεφάλου.
«Θεωρώ ότι το πολύ σε 20 χρόνια από τώρα θα έχουμε στη διάθεσή μας χιλιάδες μικροσκοπικά κομπιούτερ να ρέουν στο αίμα μας» τόνισε ο 62χρονος φουτουριστής, προσθέτοντας ότι «οι νανοσυσκευές αυτές θα λειτουργούν σαν σκληροί δίσκοι μέσα στους οποίους θα αποθηκεύονται οι σκέψεις, οι εμπει ρίες, γενικά οτιδήποτε μας συγκροτεί ως άτομα».
Σύμφωνα με τον κ. Κούρτσβαϊλ, στο μέλλον οι μηχανές θα αποκτήσουν ολοένα και περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα οι άνθρωποι θα αποκτήσουν τις ικανότητες των μηχανών. Ετσι η δύναμη των κομπιούτερ σε λίγο καιρό θα είναι τέτοια ώστε θα είναι δυνατόν να αναπαραχθεί και η παραμικρή λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Ως τα μέσα της δεκαετίας του 2020, σύμφωνα με τον αμερικανό επιστήμονα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα έχει «τροποποιηθεί αντίστροφακαι θα διαθέτουμε μηχανολογικό εξοπλισμό και λογισμικά για την εφαρμογή της ανθρώπινης νοημοσύνης σε ένα μη βιολογικό υπόστρωμα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Στόχος του διαπρεπούς εφευρέτη είναι να κερδίσει την πνευματική αθανασία μεταφέροντας, προτού πεθάνει, το περιεχόμενο του μυαλού του σε ένα «backup», «ακριβώς όπως μεταφέρουμε τα αρχεία του υπολογιστή μας σε έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο».
Ο κ. Κούρτσβαϊλ πιστεύει επίσης ότι μέσω της βιο-μηχανικής, της τεχνητής νοημοσύνης και της νέας διατροφής οι άνθρωποι θα νικήσουν τον θάνατο, ενώ τα τσιπ στον εγκέφαλο και στο σώμα μας θα είναι σε μερικές δεκαετίες ικανά να «παγώσουν» τη διαδικασία της γήρανσης. Παράλληλα υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα είναι πολύ κοντά στη «Μοναδικότητα» (Singularity), όπως αποκαλεί το χρονικό σημείο κατά το οποίο η τεχνολογία θα αρχίσει να εξελίσσεται αυτόνομα και με ταχύτητα που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί πλέον να συλλάβει. Να σημειωθεί ότι ο διάσημος ερευνητής εργάζεται αυτόν τον καιρό από κοινού με την Google επάνω σε ένα σχέδιο για την επίλυση του παγκόσμιου ενεργειακού προβλήματος.
Ενας εκκεντρικός «Κύρος Γρανάζης»
Η επιστημονική πορεία που θα ακολουθούσε ο Ρέι Κούρτσβαϊλ φάνηκε από μικρή ηλικία. Οταν ήταν ακόμη μαθητής λυκείου, το 1965, κατασκεύασε έναν υπολογιστή με τον οποίο μπορούσε κάποιος να συνθέσει μουσική, όπως ακριβώς όλοι οι μεγάλοι κλασικοί μουσουργοί. Για τη συγκεκριμένη εφεύρεση δέχθηκε μάλιστα τα συγχαρητήρια του τότε προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον σε ειδική εκδήλωση που είχε γίνει για να τιμηθούν οι καλύτεροι αμερικανοί νεαροί επιστήμονες. Αργότερα κατασκεύασε τον πρώτο επίπεδο σαρωτή και μια συσκευή βοήθειας για τυφλούς η οποία έκανε εκφώνηση γραπτών κειμένων διευκολύνοντας τη ζωή και το έργο του φίλου του διάσημου τραγουδιστή Στίβι Γουόντερ. Παίρνει 250 συμπληρώματα διατροφής την ημέρα και είναι απολύτως βέβαιος ότι οι υπολογιστές τον κάνουν κάθε ημέρα και εξυπνότερο.

Ενιαία Αρχή Πληρωµών στο Δηµόσιο από τέλη Νοεµβρίου

ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ Νοεµβρίου θα αρχίσει η καταβολή µισθών των δηµοσίων υπαλλήλων από την Ενιαία Αρχή Πληρωµών (ΕΑΠ), καθώς ήδη οι περισσότεροι φορείς έχουν αποστείλει τα στοιχεία τους και αρχίζει η διαδικασία ένταξής τους στο σύστηµα, όπως ανακοίνωσε χθες το υπουργείο Οικονοµικών. Το υπουργείο κάλεσε χθες τους φορείς και τους εκκαθαριστές τους που δεν έχουν ακόµη αποστείλει στοιχεία – παρ’ ότι οι τελικές ηµεροµηνίες υποβολής έχουν παρέλθει – να το κάνουν το συντοµότερο δυνατόν, γιατί µόλις η ΕΑΠ εντάξει το 85% των φορέων υπό την αιγίδα της θα σταµατήσει η πληρωµή µισθών από τις ΔΟΥ. Σηµειώνεται ότι µέχρι στιγµής, σύµφωνα µε τα στοιχεία του υπουργείου Οικονοµικών, έχουν πιστοποιηθεί περισσότεροι από 3.900 εκκαθαριστές µισθοδοσίας, ενώ αναµένεται η πιστοποίηση άλλων 1.100. Επίσης έχουν παραληφθεί στοιχεία για πάνω από 323.000 αµειβοµένους, που αποτελούν το 42% όσων έχουν απογραφεί µε τη διαδικασία του καλοκαιριού.
Σε ό,τι αφορά τα ΝΠΔΔ, η προθεσµία αποστολής στοιχείων στην ΕΑΠ λήγει στο τέλος του έτους, ενώ η καταβολή των µισθών των υπαλλήλων τους από την ίδια θα αρχίσει στα τέλη Φεβρουαρίου.
Με βάση το νέο σύστηµα, η µισθοδοσία των δηµοσίων υπαλλήλων θα γίνεται µόνο µέσω τραπεζικών λογαριασµών. Οι ηµεροµηνίες πληρωµών θα είναι η 13η και η 27η κάθε µήνα.

ΥΠΕΠΘ: αγγλικά από την πρώτη Δημοτικού

Τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας από την Α΄ δημοτικού προανήγγειλε η υπουργός Παιδείας. Σύμφωνα με την Άννα Διαμαντοπούλου, η διδασκαλία των αγγλικών θα γίνεται με τρόπο ώστε το παιδί να προετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας και να μην χρειάζεται φροντιστήρια.
Στόχος του υπουργείου είναι «να τελειώνουμε με τα φροντιστήρια και την οικονομική αιμορραγία των γονιών», τόνισε η κ. Διαμαντοπούλου, μιλώντας σε ημερίδα με τίτλο «Τα Αγγλικά στις πρώτες τάξεις του Σχολείου».Η αρχή θα γίνει με τα 800 ολοήμερα δημοτικά με τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας στην Α' και Β' δημοτικού, βάσει ενιαίου αναμορφωμένου προγράμματος.
«Με αυτό τον τρόπο το δημόσιο σχολείο θα μπορεί να δώσει τη γνώση της ξένης γλώσσας με πιστοποίηση και ο γονιός δεν θα χρειάζεται να πληρώνει χρήματα για να μάθει το παιδί του την ξένη γλώσσα, που είναι απολύτως αναγκαία στη σημερινή εποχή», κατέληξε η υπουργός. Στην ημερίδα αναφέρθηκε ότι -βάσει έρευνας- το 92% των Ελλήνων θεωρούν αναγκαία τη χρήση της ξένης γλώσσας και ιδιαίτερα της Αγγλικής.

Μειώσεις σοκ στις αποδοχές

Θέμα νέων περικοπών στις μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου θέτει η τρόικα. Οι περικοπές θα γίνουν μέσω της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου και της κατάργησης των γενικών κανονισμών προσωπικού
Με τον φάκελο μισθοί στο Δημόσιο ανά χείρας θα προσέλθει η τρόικα στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με την ελληνική κυβέρνηση στις 15 Νοεμβρίου για την οριστικοποίηση των μέτρων του προϋπολογισμού του 2011, θέτοντας θέμα νέων περικοπών στις αμοιβές των εργαζομένων.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση έχει αρχίσει να επεξεργάζεται σενάρια για μειώσεις αποδοχών μέσω της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου στον στενό δημόσιο τομέα και της κατάργησης των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ΔΕΚΟ.
Το επικρατέστερο σενάριο προβλέπει περικοπές των επιδομάτων και των έκτακτων αμοιβών σε κατηγορίες εργαζομένων που με βάση τα στοιχεία που συνέλεξαν οι αρμόδιες υπηρεσίες οι αποδοχές τους ξεπερνούν κατά πολύ το μέσον όρο τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Οι βασικοί μισθοί δεν θα πειραχτούν, διαβεβαιώνουν παράγοντες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αλλά τα ρετιρέ θα πάψουν να ισχύουν και θα εξομοιωθούν με τους υπολοίπους. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω των δραστικών περικοπών στο περιφερειακό κομμάτι των αποδοχών που αφορούν ειδικά και κλαδικά επιδόματα και επιλεκτικές παροχές που έχουν δοθεί ακόμη και κάτω από το τραπέζι, κυρίως σε εργαζομένους στις ΔΕΚΟ.
Στα πρότυπα του ΟΣΕ
Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται ψαλίδισμα 10% στα επιδόματα και στις έκτακτες αμοιβές στο στενό δημόσιο τομέα και 30% στις ΔΕΚΟ. Ειδικότερα για τους εργαζόμενους στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, το επικρατέστερο σενάριο προβλέπει περικοπές με όχημα την κατάργηση του γενικού κανονισμού προσωπικού και την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων εργασίας στα πρότυπα του ΟΣΕ.
Η ενσωμάτωση των ελλειμμάτων και των χρεών των ΔΕΚΟ στον προϋπολογισμό επιταχύνει και βαθαίνει τις αλλαγές στο μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς, καθώς επιβαρύνει κατά περίπου μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης και κατά 10 μονάδες το δημόσιο χρέος.
Στεγάζουν... υψηλόμισθους
Στο στόχαστρο επτά υπουργεία
Με βάση τα στοιχεία για το ύψος των μηνιαίων αποδοχών που επεξεργάστηκαν τα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών και δόθηκαν στην ΑΔΕΔΥ, εν όψει του διαλόγου για το νέο μισθολόγιο, στο στόχαστρο των περικοπών μπαίνει μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε υπουργεία που έχουν μέχρι και διπλάσιες αποδοχές σε σχέση με τους υπολοίπους, λόγω υψηλών επιδομάτων και έκτακτων παροχών.
Στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας για νεοεισερχόμενους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση βρίσκονται οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και ακολουθούν οι υπάλληλοι του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Εξωτερικών, Εσωτερικών και Πολιτισμού και Τουρισμού.
Μάλιστα, σε σχετικό πίνακα γίνεται σύγκριση των μηνιαίων αποδοχών μεταξύ υπουργείων για έναν υπάλληλο με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και 17 χρόνια υπηρεσίας, από την οποία προκύπτει ότι αν εργάζεται στο υπουργείο Οικονομικών έχει αποδοχές 3.194 ευρώ, αν εργάζεται στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης οι αποδοχές του φτάνουν τα 2.108 ευρώ, ενώ στο υπουργείο Παιδείας λαμβάνει μηνιαίως 1.726 ευρώ.

Πόσο ΚΟΣΤΙΖΕΙ να μάθω;


Μάνος Αντώναρος
Παρακολουθώ τις εξελίξεις (αντιδράσεις) στην παιδεία. Για μια στιγμή σκέφτηκα να γράψω στο «Υπουργείο Παιδείας», αλλά άλλαξα γνώμη, καθώς η π(Π)αιδεία είναι πάνω από όλα... (εξαιρείται φυσικά η Υγεία) και μου 'ναι παντελώς και παγερά αδιάφορα τα περί υπουργών, κομμάτων, ΔΝΤ κ.λπ..
Προσπαθώ να καταλάβω (εδώ και χρόνια) τι γίνεται με την παιδεία των παιδιών και ομολογώ ότι περισσότερο καταλαβαίνω για την οικονομία (που μεταξύ μας δεν καταλαβαίνω τίποτα), παρά με την παιδεία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένα Γερμανάκι ξέρει πολλά περισσότερα πράγματα από ένα Ελληνάκι.
Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και το Ελληνάκι έρθει σε επαφή (θέλετε να το πείτε: ανταγωνισμό, συναγωνισμό;) με το Γερμανάκι, το παιδί μας βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση.
Και επειδή οι άνθρωποι κάνουν τις χώρες και όχι τα σύνορα, γιʼ αυτό συνήθως η Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Νορβηγία κ.λπ..
Το τι γνωρίζω, πώς το έμαθα και ποιος μου το έμαθε και με ποιον τρόπο παίζει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρόλο στην πορεία της ζωής μου. Άλλο είναι να σε μάθει να μαγειρεύεις με αγάπη η γιαγιά και άλλο να μάθεις διαβάζοντας συνταγές από το Internet. H γιαγιά θα σε μάθει την αξία π.χ. του λεμονιού, ενώ η συνταγή θα σε μάθει να στύβεις 2 λεμόνια.
Πήγα σε δύο σχολεία. Ένα γερμανικό και ένα ελληνικό. Στο γερμανικό (το 'χω γράψει τόοοοσες φορές) στο μάθημα της Χημείας μάς εξηγούσαν με πείραμα γιατί το Η2Ο κάνει νερό, ενώ στο ελληνικό μάς το έγραφαν με κιμωλία στον πίνακα. Στο γερμανικό ο γυμναστής μάς γύμναζε και μετά το μάθημα ήταν ΠΑΝΤΑ δίπλα μας για όποιο θέμα μάς προβλημάτιζε, στο ελληνικό ο γυμναστής κάπνιζε και στο τέλος παντρεύτηκε μια συμμαθήτριά μας.
Αν είχα καλούς δάσκαλους στο ελληνικό σχολείο;
Ναι, μερικοί ήταν καλοί, κάποιοι πολύ καλοί και 1-2 (στα 12 χρόνια) εξαιρετικοί. Οι περισσότεροι, όμως, ήταν για σφαλιάρες. Στο γερμανικό σχολείο η συντριπτική πλειονότητα ήταν πολύ καλοί , 5-6 ήταν παγκοσμίου επιπέδου και μόνο 1-2 για σφαλιάρες.
Εφόσον στο Υπουργείο Παιδείας (όχι μόνο σήμερα, αλλά ανέκαθεν) αγαπούν την Παιδεία σαν άθροισμα εξόδων-εσόδων... δηλαδή αριθμητικά... θα έπρεπε να έχουν δει και την ποιοτική διαφορά που αναφέρω πιο πάνω.
Κάποιος ανόητος έπεισε τις κυβερνήσεις ότι παιδεία είναι η γνώση (;) που εμπεριέχεται στα σχολικά βιβλία. Λες και όλα λύνονται με την ανάγνωση ή την παπαγαλία ή στην καλύτερη περίπτωση η αγαστή πορεία με το εκάστοτε σχολικό σύστημα.
Έχουμε π.χ. καλούς αρχιτέκτονες;
Ξέρω γω... καλούς έχουμε... Πότε, όμως, είδατε στην πόλη σας ένα πραγματικά πρωτοποριακό κτίριο; Έχουμε καλούς μηχανικούς αυτοκινήτου; Μμμμμμ μάλλον... Πόσοι απʼ αυτούς, όμως, είναι μέλη μιας ομάδας Φόρμουλας-1... που σημειωτέον είναι επανδρωμένες από τον Πύργο της Βαβέλ;
Aν σήμερα ζητήσεις μια δουλειά στην υπόλοιπη Ευρώπη, το ΠΡΩΤΟ που σε ρωτάνε είναι αν είσαι computer educated. Χαχαχαχα, πόσοι Έλληνες ετών 20-30 νομίζετε ότι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ computer educated; Δεν εννοώ πόσοι έχουν σελίδα στο Facebook ή κάνουν chat ... αλλά αλήθεια πόσα σχολεία έχουν υπολογιστές πάνω στο θρανίο;
Αν αυτή την ερώτηση την κάνεις π.χ. σε ένα τηλεοπτικό πάνελ στον (τι λέξη κι αυτή) αρμόδιο υπουργό... δεν θα πάρεις απάντηση, αλλά εξήγηση (δικαιολογία) γιατί ΔΕΝ υπάρχουν. Το πρόβλημα, όμως, διογκώνεται, αφού δεν χορταίνει με δικαιολογίες, αλλά μόνο με λύσεις...
Μέχρι πρότινος, όλες αυτές οι σκέψεις μου περί παιδείας ήταν σχετικά θεωρητικές. Σήμερα, όμως, που ʼχω μια κόρη 6 μηνών, έγιναν εντελώς ρεαλιστικές. Αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης με άλλα παιδάκια, να είστε σίγουροι ότι δεν θα την έστελνα σε σχολείο. Θα την δίδασκα εγώ, η μαμά της, ή καλύτερα άνθρωποι που θα ήταν εξπέρ σ' αυτά που έπρεπε να μάθει.
Όχι, δεν φταίει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών που κόβει κονδύλια από την Παιδεία... μπορεί να μην το χωράει το δικό μου μυαλό... αλλά στο φινάλε η δουλειά του είναι να είναι τσιγκούνης. Φταίει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας, που δεν χτυπάει (χτύπησε) το χέρι του στο Τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου, όταν γίνεται η μοιρασιά της πίτας.
Όταν του έδωσαν το υπουργείο, έπρεπε να ξέρει ότι είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που κρατάει στα χέρια του το μέλλον (βλ. παιδιά) αυτής της χώρας... αν δεν το καταλαβαίνει, ας διεκδικούσε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.
Το κατάλαβε ποτέ κάποιος/α υπουργός Παιδείας;
Όχι! ΟΧΙ!
Ξέρετε γιατί;
Επειδή απλούστατα δεν είχε (έχει) ο ίδιος την απαιτούμενη παιδεία... Ούτε καν την πολιτική παιδεία.
Καλημέρα σας!

Μάνος Αντώναρος

Έλληνα! Ε, ‘Ελληνα! Του κάμω, τι ζητάς εδώ; είμαι νεκρός, μου κάμει.

Ποιος σκότωσε τον τελευταίο Έλληνα;
Εσύ τον σκότωσες, που δημιούργησες μια πολιτεία που σκοτώνει τους πολίτες της, με όπλο τους άχρηστους ασύδοτους ανίκανους κυβερνήτες της και άρχοντές της. «Που κατά βάθος έγιναν /σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων.» (Κ. Καβάφης). «Μέτριοι άψυχοι μεγαλοκατεργάρηδες με το δέος της οικονομίας» (Γ. Σεφέρης) και την αδιαφορία για τις ανθρώπινες αξίες.
«Μιλούν για τη μεγάλη κρίση με το στόμα. Στην ψυχή τους καμία αλλοίωση. Μένουν όπως πάντα οι άνθρωποι της πλατείας Συντάγματος, οι άνθρωποι του Κολωνακίου» (Γ. Σεφέρης).
Χωρίς στρατηγικό σκοπό έγινε στάχτη ο τόπος ανεύθυνα και ασύδοτα.
Από τα παπατζίδικα κόλπα των Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων — που «ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο τον σκοτωμό» (Γ. Σεφέρης) των ανθρώπων (θυμάστε τη Γιουγκοσλαβία; Και το Ιράκ; Και το Αφγανιστάν;), των αξιών, των συνειδήσεων — και των ντόπιων σφουγγοκωλαρίων τους, εξαρτάται αν θα καταστραφεί η χώρα. Η «Ελλάδα το εξανδραποδισμένο έθνος».
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη ολίγιστε με τ’ όνομα. Αδιάφορε, κουρασμένε κατά δήλωσίν σου, που άφησες τους παρατρεχάμενούς της αυλής σου να καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική. Βατοπέδι και Siemens και ομόλογα και υποκλοπές και DVD κομιστών. Και όταν η μπόχα ξέφυγε από το υπόγειο της αυλής σου, καμώνεσαι πως δεν ήξερες. Και στο τέλος εξαφανίζεσαι, αφού παρέγραψες των δικών σου και άλλων τα σκάνδαλα. Μια υπόθεση, λες, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, περίπου.
Στρουθοκαμήλα της εξουσίας.
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής φούσκας και του στρατηγού, κουβαλητή της ζημενσοβαλίτσας στα κομματικά, κατά πως αυτός λέει, στα ταμεία. Και του Μαντέλη, που αμάρτησε για την εκλογική του περιφέρεια με τη χορηγία της Ζήμενς και για την κόρη του. Και του χλιδάτου Υπουργού του σοσιαλισμού, του ωραίου Μπρούμελ. Και διαμηνύεις πως οργίζεσαι, και αγανακτείς, διότι, λέει δεν ήξερες. Γίνεται να είναι τόσο τυφλός και κωφός ο Κυβερνήτης;
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, άρχοντα της οικονομίας πολυώνυμε, με τα πολλά ταλέντα στη δημιουργική λογιστική και την αλχημεία, που αυξομειώνεις το έλλειμμα, κατά πως βολεύει, και τώρα, που οι ομοϊδεάτες σου, της Εσπερίας, ξερνούν την αλήθεια, καμώνεσαι πως αυτοί μόνο φταίνε και συ δεν ήξερες. Ήξερες, μα έλεγες ψέματα.
Εσύ, ο άρχων των οικονομικών, με φόρο αίματος και εν ονόματι της σωτηρίας της Πατρίδας, προσπαθώντας να γεμίσεις τον λάκκο των άδειων κρατικών ταμείων. Τον λάκκο, που εσύ τον έσκαψες, μαζί με τους δόλιους και ανίκανους διοικητές των ΔΕΚΟ, που τις λεηλάτησαν και που εσύ διόρισες.
Και κουτσουρεύεις, τώρα, τον μισθό του βιοπαλαιστή, τη σύνταξη του φουκαρά συνταξιούχου. Περικόπτεις τη δεκάρα για το δώρο στα εγγόνια. Το ευρώ για τη βοήθεια στον άνεργο-γιο. Και ας σκάνε οι σαπιοκοιλιές από τα άνομα κέρδη τους.
Και κόπτεσαι, δήθεν, για την Πατρίδα, που εσύ και οι όμοιοί σου περιφέρετε κουρελοντυμένη στα σαλόνια της Εσπερίας.
«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικο;» (Ο. Ελύτης).
Εσύ, πολιτικάντη, εσύ τον σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Αδίστακτε, που με τον τζόγο, κρατικό και ιδιωτικό, πας να γεμίσεις τα άδεια σου ταμεία, αδειάζοντας τις τσέπες του κοσμάκη, που έχει πια εναποθέσει τις ελπίδες του στη θεά τύχη.
«Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» (Γ. Σεφέρης).
Εσύ, τον σκότωσες, πολιτικατζή με το γυάλινο πρόσωπο το μαργωμένο πονηρό χαμόγελο. Ψηφοσυλλέκτη της ψήφου των αναγκεμένων ανθρώπων. Τον μαζοχυλό των ψηφοφόρων, όπως τους κατάντησες, σαν τα μούτρα σου — «το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης).
Εσύ, πολιτικατζή, που μπήκες ξεβράκωτος στην πολιτική και διά της πολιτικής απόκτησες βίλες και κότερα και επιδεικνύεις ασύστολα τη χλιδή σου, μπερδεύοντας το νόμιμο με το ηθικό. Ξεδιάντροπε των πολλών διαμερισμάτων και των κτημάτων και των μετοχών (τι θα τα κάνεις όλα αυτά; Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες).
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, δικαστή που μοίρασες Δικαιοσύνη, κλείνοντας το μάτι στον ισχυρό, σανιδώνοντας το δίκαιο και τον νόμο για να περάσουν αβρόχοις ποσί οι καπάτσοι διαπλεκόμενοι με τους εωσφοράκους, χαντακώνοντας τον ανήμπορο.
Εσύ, τον σκότωσες, διανοούμενε, ο ανίκανος να μιλήσεις τη γλώσσα του Ελληνισμού, που είναι η ιδέα της αξιοσύνης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Που ζεις σαν πτώμα τυμπανιαίο, σκαρφαλωμένος πάνω στο άδειο σου κεφάλι, που έτσι κι αλλιώς δεν σου χρειάζεται, γιατί το έχει αντικαταστήσει η εύκαμπτη σπονδυλική σου στήλη. Και μόνη σου έγνοια να καθίσεις τον κώλο σου πάνω στην έδρα της Ακαδημίας.
Εσύ, διεφθαρμένε πλουτοκράτη, βουλιμικέ κοιλιόδουλε. Αναίσχυντε μεταπράτη κάθε αξίας. Εσύ, χρυσοκωλόπαιδο της αμεριμνησίας και της διαφθοράς. Άχθος αρούρης που βρομίζεις τα πάντα, κι αυτήν τη γη που πατάς και την καταπατάς παράνομα.
Εσύ, τον σκότωσες, άθλιε των χαφιέδων. Ξεπεσμένε πόρνε! Βιαστή των ελπίδων των φτωχών ανθρώπων. Εξωνημένε έμπορα των ελπίδων ενός ολοκλήρου λάου. Εσύ, που θησαυρίζεις στον θάνατο του εμποράκου. Εσύ, που στο ράντζο του αναγκεμένου άρρωστου ζητάς φακελάκι.
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Ελληναρά, οπαδέ της αρπαχτής και του σταρχιδισμού, με το «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς). Οπαδέ του «ό,τι φάμε, ότι πιούμε, και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και του «Πούστευε και μην ερεύνα» (Τζίμης Πανούσης).
Εσύ, ο πουλημένος στη γκλαμουράτη Εσπερία των Νεοευρωπαίων, που λησμόνησαν τις πανανθρώπινες αξίες του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού — και αλέθουν τις σάρκες και τις ψυχές των λαών στη μηχανή του νεοφιλελεύθερου δόγματος της Νέας Οικονομικής Ιδεολογίας των ασύδοτων αγορών της κερδοσκοπίας.
Εσύ, Νεοελληναρά, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ που έγινες για τους ξένους, που τόσο θαυμάζεις και ευλαβικά προσκυνάς, «The Greek malaka». Πονούν, ωρέ, τα παλικάρια. Πονούν και σκούζουν όταν κωλοπροβάλλουν και εισπράττουν το παλούκι ΔΝΤ και της τρόικας του μηχανισμού στήριξης.
«Μας μεταχειρίστηκαν σαν ανθρώπους άλλης φυλής που τους κάνουν ελεημοσύνη... Ευρωπαϊκός πολιτισμός μπιχλιμπίδι. Να χέσω τον ευρωπαϊκό πολιτισμό je m'en fous de la civilisation europeenne» (Γ. Σεφέρης)
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, που παριστάνεις τον πατριώτη, ο πατριδέμπορος. Και πουλάς «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς) .
Αρχαιοκάπηλε του κλέους εκείνων των Ελλήνων. Ψευτοέλληνα.
«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός).
«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις πολύ ταχτικά πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά ... Δεν έχουμε να σώσουμε τίποτα σ αυτόν τον πολιτισμό» (Γ. Σεφέρης).
Φαρμακωμένο να είναι το πλούσιο τραπέζι των ασυνείδητων, που κλέβουν τον ιδρώτα του εργάτη.
Βούλα πυρακτωμένη στην άδεια καρδιά τους το κλεμμένο νόμισμα του μεροκαματιάρη λαού.
Οι Ερινύες πλησιάζουν με γοργό βήμα. Το νιώθετε;
«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» (Γ. Σεφέρης)
πατριδέμποροι, χριστέμποροι, σκλάβοι του χρήματος και της αδικίας,
δεν μπορείτε να κρυφτείτε από το σκοτεινό μάτι των Ερινύων.
Αυτές δεν μπερδεύουν το ηθικό με το νόμιμο. Και θα ζητήσουν και θα πάρουν εκδίκηση.
Όταν έλθει ο καιρός της Δημοκρατίας του Δίκαιου Λόγου.

Δώστε ένα τέλος σ'αυτού του είδους τις «μεταρρυθμίσεις»… έλεος…

Τα τελευταία 25 χρόνια κάθε υπουργός Παιδείας έκανε τη δική του «μεταρρύθμιση» εκτός από εκείνους τους υπουργούς που δεν προλάβαιναν και αναδομούνταν γρήγορα. Ο επόμενος υπουργός συνήθως αμφισβητούσε την προηγούμενη "μεταρρύθμιση" (έστω και αν ήταν υπουργός της ίδιας κυβέρνησης). Η «μεταρρύθμιση» είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και θλιβερό ελληνικό «προνόμιο» σε σύγκριση με όσα συμβαίνουν σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, στον όμιλο των οποίων φιλοδοξεί και η χώρα μας να ανήκει.
Οι λεγόμενες αυτές «μεταρρυθμίσεις», άλλοτε στο επίπεδο των εξαγγελιών και άλλοτε στο επίπεδο της εφαρμογής τους, περιορίζονταν σε επιφανειακές λύσεις, αφού ως επί το πλείστον είχαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους τα συστήματα αξιολόγησης των μαθητών και των εκπαιδευτικών, εντοπίζοντας σε αυτά τα αίτια και τα μέσα θεραπείας των εκπαιδευτικών και οικονομικών κρίσεων, ενώ στις περιόδους ανάμεσα στις «μεταρρυθμίσεις», αποκλειστικό σχεδόν μέλημα της σχολικής υποστήριξης υπήρξε η εκπόνηση γενικόλογων και κλειστών αναλυτικών προγραμμάτων συγκεντρωτικού χαρακτήρα και, πάνω απ’ όλα, ο καθορισμός και η οργάνωση της διδακτέας ύλης, η συγγραφή δηλαδή σχολικών εγχειριδίων, που συνοδεύονταν από μερικές σύντομες οδηγίες για τον εκπαιδευτικό. Ο δάσκαλος, ως εκπαιδευτικός παράγοντας, δεν είχε μέχρι σήμερα σχεδόν καμία προτεραιότητα. Παρέμενε στο περιθώριο, περιορισμένος στο να ασκεί ένα ρόλο υπαλληλικό, χωρίς ουσιαστικά εφόδια, χωρίς τη δυνατότητα να αναπτύσσει δημιουργικές πρωτοβουλίες και να συμβάλλει περισσότερο στην παραγωγή της γνώσης από τους μαθητές και από τον ίδιο, με προωθημένες διαδικασίες ή επίπεδα μάθησης και δράσης. Το μέλημα της συγγραφής βιβλίων, οι επίσημες ολιγοήμερες ενημερώσεις για τις επιχειρούμενες αλλαγές και η ύπαρξη συμβούλων (που είναι και αυτοί προϊόν του ίδιου συστήματος, με ελάχιστες ευκαιρίες ουσιαστικής υποστήριξης του σχολείου) φαίνεται ότι θεωρούνταν αρκετές ενέργειες, για να κυλήσουν τα πράγματα «όπως-όπως».
Η ενασχόληση των ιθυνόντων και με τα ζητήματα αυτά βεβαίως δεν είναι κατακριτέα, αφού η αξιολόγηση με τη μορφή ανάδρασης είναι χρήσιμη (θα μπορούσε μάλιστα να μετατραπεί σε διαδικασία μάθησης), ενώ το περιεχόμενο του αναλυτικού προγράμματος ως ύλη που απευθύνεται σε μαθητές χρειάζεται όντως μεγάλη προσοχή. Η επιδίωξη όμως αναβάθμισης της παιδείας μέσω της επιλογής των αρίστων και της αυστηρότερης αξιολόγησης για τον εντοπισμό των «ικανοτέρων», ανεξάρτητα από το πώς γίνεται η διδασκαλία, ποιο είναι το πλαίσιο της μάθησης και ποια τα κριτήρια της αξιολόγησης, είναι, κατά τη γνώμη μας ένα είδος αντιστροφής της πραγματικότητας: η αξιολόγηση είναι συνυφασμένη με την ποιότητα της διδασκαλίας, το «φυσικό» επακόλουθο της εκπαιδευτικής διαδικασίας (για το οποίο ευθύνη φέρουν ο δάσκαλος και οι φορείς της αγωγής) και όχι το αίτιό της. Η αγωνία θα έπρεπε να βρίσκεται περισσότερο στο τι θα δώσει – και πώς - το σχολείο στους αναπτυσσόμενους νέους (το μείζον δηλαδή θέμα του εκπαιδευτικού σχεδιασμού, της διδακτικής και της αγωγής) και λιγότερο στο πώς το σχολείο θα μετρά πιο «αντικειμενικά» αυτό που συχνά δεν δίνει το ίδιο στους περισσοτέρους ή στο πώς θα τους ανακόπτει τις βλέψεις και τις φιλοδοξίες για συνέχιση σε ανώτερα επίπεδα εκπαίδευσης.
Το ζήτημα πλέον δεν είναι μόνον αν έχουν οι μαθητές και οι δάσκαλοι βιβλίο, εν προκειμένω και υπολογιστή (ποιο ήταν άραγε το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα από τη δαπάνη εκατομμυρίων ευρώ για το "κάθε παιδί και υπολογιστής") αλλά τι κάνουν με αυτό. Αυτό βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος και απασχολεί όλες τις σχετιζόμενες με τη μάθηση και την εκπαίδευση επιστήμες, αφού και το ίδιο είναι προϊόν μάθησης - επομένως ευθύνη όλων των φορέων της αγωγής – και καθόλου απλή υπόθεση. Όμως είναι πιο εύκολο και παραδοσιακά πιο δημοφιλές το να αποδίδονται ευθύνες στο μαθητή, με το αιτιολογικό της τεμπελιάς, της ανικανότητας της αδιαφορίας, ανεξάρτητα από τη διαμεσολάβηση της μάθησης, η οποία σήμερα πια γνωρίζουμε ότι δεν είναι μια διαδικασία μετάδοσης γνώσεων, αλλά μια επικοινωνιακή διαδικασία, πρωτίστως αλληλεπιδραστική, κοινωνική, ενεργός, βιωματική και εξελικτική.
Μια πραγματική μεταρρύθμιση είναι αυτό που δημιουργεί συνθήκες ολόπλευρης κοινωνικής και ψυχολογικής ανάπτυξης για μαθητές και δασκάλους, με έμφαση όχι μόνον στην αφομοίωση μιας κεντρικά ελεγχόμενης και ενιαίας διδακτικής και διδακτέας ύλης, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά και στις σύγχρονες, μαθητοκεντρικές μεθόδους και διαδικασίες, στο κλίμα, τις ουσιαστικά αναβαθμισμένες σχέσεις, τις ανοιχτές, συμμετοχικές δομές επικοινωνίας και σχολικής οργάνωσης μια μεταρρύθμιση που θα εκλαμβάνει κάθε μαθητή σαν μια ανεπανάληπτη μοναδική προσωπικότητα.
Τα συμβατικά κριτήρια, τα μέσα, οι τρόποι και οι διαδικασίες αξιολόγησης των πραγματικών δυνατοτήτων γνωστικής ανάπτυξης όλων των μαθητών, που εφαρμόζονται στο σχολείο είναι αμφισβητήσιμης επιστημονικής αξιοπιστίας και όχι τόσο αντικειμενικά, όπως συνήθως εμφανίζονται, προκειμένου να αποδοθούν οι αντίστοιχες αμοιβές ή «τιμωρίες» για τη σχολική τους επίδοση. Είναι οπωσδήποτε ένα «αναγκαίο κακό» και μια αναπόφευκτη συμβατικότητα λόγω των πιέσεων της κοινωνικής πραγματικότητας. Άλλο όμως να το αναγνωρίζουμε αυτό και άλλο να επικαλούμαστε την αντικειμενικότητα, την αμεροληψία και το αδέκαστο του εξεταστικού μας συστήματος, όταν δημιουργούμε φραγμούς για την επιλογή των ικανοτέρων, κατά τη διεκδίκηση ανωτέρων σπουδών ή θέσεων εργασίας, με μόνο κριτήριο την επίδοση σε απρόσωπες, γραπτές εξετάσεις, θέτοντας στο απυρόβλητο το πώς γίνεται η μάθηση στο σχολείο, ποιο το περιεχόμενο και ποιος ο τρόπος των εξετάσεων. Όμως τώρα γνωρίζουμε πως, εκτός του ότι πολλά από τα αίτια της σχολικής επιτυχίας/αποτυχίας είναι κοινωνικά και πολιτιστικά καθορισμένα και ότι το σχολείο ελάχιστα κάνει για να αμβλύνει τα προβλήματα ανισότητας ευκαιριών στη μάθηση, που παρουσιάζονται, πολλά εξαρτώνται και από το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται οι εξετάσεις και οι αξιολογήσεις. Στις περιπτώσεις που, για παράδειγμα, η εκπαιδευτική διαδικασία και η εξέταση περιορίζονται σε αναμάσημα γνώσεων ή απλή εξάσκηση σε συνταγές έτοιμων λύσεων σε γνωστικά προβλήματα, το εξεταστικό σύστημα ελάχιστα θα εντοπίσει τους πραγματικά ικανούς και είναι το πιθανότερο να παραγάγει αριστούχους πολύ λιγότερο ικανούς για επιστημονική σταδιοδρομία, από άλλους μαθητές ή υποψήφιους φοιτητές, που είναι λιγότερο κομφορμιστές, έχουν πιο ανήσυχο πνεύμα, αποκλίνουσα σκέψη, ίσως και ιδιόρρυθμη συμπεριφορά. Δεν είναι εξ άλλου τυχαία η διαπίστωση, αν μελετήσει κανείς τις βιογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων στην ιστορία της σκέψης και της τέχνης, ότι αυτές, πέραν του ότι είχαν δεχθεί κάποιες ευνοϊκές επιρροές από το κοινωνικό τους περιβάλλον, δεν εμφάνιζαν εξαιρετικές επιδόσεις στο σχολείο, πολλές φορές μάλιστα χαρακτηρίζονταν ως μη ικανοί και απροσάρμοστοι... Ένα επίσης παράδειγμα επιβεβαίωσης της βιγκοτσιανής προσέγγισης, που δίνει μεγάλη σημασία στην καταλληλότητα του κοινωνικού πλαισίου, ένα στοιχείο του οποίου είναι και η γλώσσα (ή, κατά τον B. Bernstein, ο κώδικας της διδακτικής και αξιολογικής επικοινωνίας) αποτελεί και το γεγονός ότι πολλοί μαθητές που αποτυγχάνουν να απαντήσουν σωστά σε ορισμένες ερωτήσεις γραπτής δοκιμασίας, είναι δυνατόν να απαντήσουν επιτυχώς, φθάνει μόνον να αλλάξει η διατύπωση της ερώτησης ή ο τρόπος εξέτασης, έτσι ώστε αυτός να γίνει περισσότερο διευκο­λυντικός για την άντληση της λανθάνουσας, της ιδιοσυγκρασιακής-αλλά εξαιρετικών δυνατοτήτων - γνώσης.
Η πραγματική μεταρρύθμιση αναδεικνύει έναν από τους πιο βασικούς παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που είναι ο δάσκαλος. Διότι το μαθησιακό περιβάλλον, δεν το δημιουργούν οι υπουργοί και οι εκπαιδευτικοί σχεδιαστές με τις γενικόλογες προθέσεις τους, με τη λήψη διοικητικών μέτρων και με την εκπόνηση ενός συνόλου απρόσωπων γραπτών οδηγιών ή την πραγματοποίηση σύντομων ενημερωτικών σεμιναρίων και μόνον. Το δημιουργεί ο δάσκαλος, σε συνεργασία με τους μαθητές και τους άλλους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας. Εκείνο όμως το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να ανταποκριθεί στον πολύπλευρο και δύσκολο ρόλο του είναι κυρίως, εκτός από τη θετική προδιάθεση και το λεγόμενο μεράκι, οι εκπαιδευτικές και επαγγελματικές εμπειρίες του, καθώς και οι ευκαιρίες συνεχούς επιμόρφωσης, κατάρτισης και κατάλληλης συμβουλευτικής υποστήριξης. Διότι, όσα αναγκαία αναφέρθηκαν παραπάνω για τη γνωστική και ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών ισχύουν και για την ανάπτυξη του δασκάλου. Είναι δε τουλάχιστον ειρωνικό και υποκριτικό το να θεσπίζει η πολιτεία μέτρα αξιολόγησης και επιλογής των εκπαιδευτικών (τουλάχιστον της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) με παιδαγωγικά κριτήρια, τη στιγμή που δεν έχει φροντίσει για την παροχή προς αυτούς ενός προωθημένου συστήματος παιδαγωγικής και διεπιστημονικής εκπαίδευσης και κατάρτισης σε επίπεδο βασικών και μεταπτυχιακών σπουδών, καθώς και σε επίπεδο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και κατάρτισης.
Η γνώση που χρειάζονται σήμερα οι εκπαιδευτικοί - όπως εξ άλλου και κάθε άλλος εκπαιδευόμενος - δεν μαθαίνεται με συνταγές, με διάβασμα κάποιων βιβλίων ή με παρακολούθηση διαλέξεων και μόνον. Αποκτάται κυρίως με τη βίωση εμπειριών και ευνοϊκών για τη μάθησή τους όρων, ανάλογων με εκείνους που θα επιθυμούσαμε να δημιουργήσουν και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί για τους μαθητές τους. Αυτού του είδους η γνώση δεν υπάρχει κάπου έτοιμη και μονοσήμαντη, ούτε χαρακτηρίζεται από τη βεβαιότητα που οι ημιμαθείς πιστεύουν ότι διαθέτουν, όπως δεν υπάρχει και ένα μόνον είδος «καλού δασκάλου». Γι’ αυτό η διδακτική γνώση και εμπειρία κατακτάται με πολύπλευρες, μακροχρόνιες προσπάθειες από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και από τον καθένα χωριστά. Το ίδιο βεβαίως ισχύει κατά κάποιον τρόπο και για τους πανεπιστημιακούς δασκάλους και τους επιμορφωτές των εκπαιδευτικών, που, λίγο-πολύ, είναι και αυτοί «προϊόν» του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του. Γι αυτό υπάρχει ανάγκη να καθιερωθεί και για τους ίδιους οργανωμένο σύστημα επιμόρφωσης, αφού η γνώση που τους αφορά δεν έχει οπωσδήποτε «ολοκληρωθεί» και έχουν και αυτοί ανάγκη ευκαιριών μετεκπαίδευσης.
Η σχέση μαθητή - δασκάλου μπορεί να αλλάξει επίσης ποιοτικά, αφού, μεταξύ άλλων, για το μαθητή άλλη σημασία έχει, για παράδειγμα, ένας δάσκαλος που κάνει διάλεξη στην άκρη της αίθουσας και άλλη ένας δάσκαλος που στέκεται δίπλα του για να τον βοηθήσει.
Ο νέος ρόλος όμως παρουσιάζει και νέου είδους απαιτήσεις και δυσκολίες. Η διαχείριση του χρόνου, η σύνθεση των εμπειριών και η κατάλληλη χρήση διαφόρων περιφερειακών συστημάτων και διασυνδεδεμένων με τον υπολογιστή πολυμέσων είναι μερικές από τις απαιτήσεις αυτές. Η πιο σημαντική συμβολή του δασκάλου όμως έγκειται στην ικανότητά του να οργανώνει κατάλληλα το μαθησιακό περιβάλλον, να ανταποκρίνεται στις διαφορετικές μαθησιακές ανάγκες των μαθητών, να υιοθετεί σύγχρονες στρατηγικές και κατάλληλες μεθόδους και να αξιοποιεί τις ποικίλες ευκαιρίες για προβληματισμό και μάθηση τη στιγμή που αυτές αναδύονται κατά τη διάρκεια της σχετικά αυτόνομης, βιωματικής και σύνθετης εργασίας των μαθητών μέσα στο εργαστήρι της τάξης.
Καθίσταται λοιπόν φανερή η σημασία της εκπαίδευσης και της συνεχούς επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών όχι μόνον πάνω σε θέματα της ειδικότητας των Νέων Τεχνολογιών, αλλά κυρίως σε θέματα που έχουν σχέση με την έννοια του καλού δασκάλου, ο οποίος χρειάζεται να διαθέτει σφαιρική μόρφωση, να μαθαίνει να αναπτύσσει πρωτοβουλίες επιστημονικού πειραματισμού και να λειτουργεί με νέους συνεργατικούς ρόλους και πρότυπα διδασκαλίας.
Αυτό δεν έχει δεόντως εκτιμηθεί από τους ενδιαφερομένους φορείς της εκπαιδευτικής και πανεπιστημιακής κοινότητας, διότι, αν το είχαν πραγματικά κατανοήσει, θα ασκούσαν πιέσεις, διεκδικώντας τον εκσυγχρονισμό μας προς αυτή την κατεύθυνση. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ο κίνδυνος αναπαραγωγής των παραδοσιακών διδακτικών μοντέλων, με κάποιες ασφαλώς εξαιρέσεις. Διότι, όπως έχει πλέον γίνει φανερό, η αξιοποίηση των επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων που μας προσφέρει η χρήση π.χ. της πληροφορικής - τα οποία είναι συνήθως αποτέλεσμα διεπιστημονικών συνεργασιών – δεν έρχεται να καλύψει, αλλά να αποκαλύψει, την παιδαγωγική ένδεια, στην οποία έχει καταδικάσει μέχρι τώρα τον εκπαιδευτικό μας το ελληνικό κράτος.
Όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό ότι η οποιαδήποτε πρόοδος και μεταρρύθμιση στο σχολείο δεν περνά μέσα από νόμους και προεδρικά διατάγματα αλλά μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το δάσκαλο. Τα προϊόντα της γνώσης σήμερα παλαιώνονται ταχύτατα, ακόμη και τα πλέον επιτυχημένα πακέτα λογισμικού. Ο κατάλληλα εκπαιδευμένος δάσκαλος είναι εκείνος, που θα μπορέσει να τους δώσει πνοή, να αυτοσχεδιάσει επιστημονικά με βάση την επικαιρότητα και τις ανάγκες των μαθητών, να επιλέξει το βάρος που θα δοθεί σε συγκεκριμένους στόχους, να ανταποκριθεί στα κενά του απρόβλεπτου, να προσφέρει την κατάλληλη σκαλωσιά της μάθησης τη στιγμή που υπάρχει η ανάγκη, να μετατρέψει την ψυχρή τάξη σε παραγωγικό εργαστήρι και κόσμο δημιουργικό.