Μαυροπίνακας...

Η έλλειψη ενθουσιασμού και προσδοκίας. Η απογοήτευση που ακολουθεί και μετατρέπεται σε απάθεια. Η αδράνεια, τέλος, που κλείνει την πόρτα όταν φύγει και το τελευταίο ίχνος ενδιαφέροντος. Τότε μιλάμε για το «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης».
Το σύνδρομο αυτό γνωρίζουν καλά οι εκπαιδευτικοί. Το βιώνουν καθημερινά, τη μια σχολική χρονιά μετά την άλλη. Το βιώνουν χρόνια. Ο εκπαιδευτικός, ο καθηγητής, ο δάσκαλος -τίτλος τιμής κάποτε- είναι σήμερα ο πλέον ακρωτηριασμένος, παραγνωρισμένος, κουρασμένος επαγγελματίας. Ισοβίτης στην απουσία σεβασμού μαθητών, γονέων, πολιτείας. Κι αν οι μαθητές μοιάζει να είναι στο απυρόβλητο, στο ίδιο κάτεργο κι αυτοί είναι φυλακισμένοι. Στο κάτεργο της αμάθειας, ενός συστήματος που «ζει» έξω από πολιτικές, θεσμούς και κοινωνίες. Ενα σχολείο-φυλακή που ροκανίζει την εφηβεία τους και στο βωμό των «εξετάσεων» τη γνώση θυσιάζει. Με ατελείωτες ώρες στις «αίθουσες αναμονής» για την επαγγελματική μετα-ζωή τους, θεατές σε άχαρες μέρες, μίζερα όνειρα κι αποδράσεις στο πουθενά. Και μόνιμος «εχθρός», η έδρα. Ο εκπαιδευτικός. Γκρίζα φιγούρα, σε γκρίζο εκπαιδευτικό φόντο. Χωρίς οργανωτική δομή, κονδύλια, αξιοπρεπή μισθό, επιμόρφωση. Ατελείωτο μεταπτυχιακό στην απελπισία. Μπορεί οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί να διαδηλώνουν στο Παρίσι κρατώντας συμβολικά πλακάτ-μαύρες φιγούρες για τις περικοπές των μισθών τους. Μπορεί τα μοντέλα, μαθητές κι αυτά πριν από λίγους μήνες, να βαδίζουν, σε πασαρέλα της Νέας Υόρκης, μπροστά σε άδειες καρέκλες. Ομως, όλοι ξέρουν ότι άδειο σχολείο σημαίνει άδεια πατρίδα. Σημαίνει μετανάστη πολιτισμό. Αδεια καρδιά. Δημοκρατία που δεν χωρά πουθενά. Εκτός κι αν το σχολείο άδειασε γιατί κατέβηκε στο δρόμο...