Το κατά Πάγκαλον δόγμα της συλλογικής ευθύνης

Είπε χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, υποβάλλοντας την κυβερνητική απάντηση στη γνωστή αγωνιώδη ερώτηση των πολιτών τι έχουν γίνει τα λεφτά του κράτους: "Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε όλοι μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος".
Η δήλωση ξεφεύγει από τα όρια του συνήθους ύφους του κ. αντιπροέδρου και αναπαράγει το αυταρχικό πνεύμα. Ο αυταρχισμός έγκειται στην απόπειρα να διαχυθεί στο σύνολο της κοινωνίας η ευθύνη για τα φαινόμενα της διαφθοράς, με προφανή σκοπιμότητα να αθωωθούν τα υπεύθυνα κόμματα εξουσίας για τις πολιτικές τους που οδήγησαν τη χώρα σε συνθήκες πλιάτσικου. Το πελατειακό κράτος που επικαλείται ο κ. Πάγκαλος είναι η μήτρα της ανακυκλούμενης εξουσίας του δικομματισμού, που σήμερα, με τις πλάτες του Μνημονίου, μεταλλάσσεται σε αγοραίες μορφές εξάρτησης, με αποτέλεσμα η πολιτική να παραδίδεται, γυμνή από την αποστολή της διαμεσολάβησης, σε ρόλο υπηρέτριας των πιστωτών της χώρας.
Η προχθεσινή ανοιχτή πρόσκληση του πρωθυπουργού προς τους επενδυτές να 'ρθουν "να αγοράσουν Ελλάδα" είναι χειροπιαστό δείγμα της ίδιας πολιτικής που συνεχίζεται επί χρόνια, τώρα εν ονόματι της επαπειλούμενης χρεωκοπίας.
Ο κ. Πάγκαλος με κυνισμό, τον κυνισμό της εξουσίας που νιώθει ανεξέλεγκτη και ατιμώρητη, παραδέχεται ότι η παράταξή του συμμετείχε στο φαγοπότι. Ταυτόχρονα εγκαθιδρύει τεκμήριο αθωότητας μέσω της συλλογικής ευθύνης: "Όλοι μαζί τα φάγαμε"!
Αλήθεια; Όλοι μαζί τα φάγαμε; Όλοι υπήρξαμε προστάτες και προστατευόμενοι των εθνικών προμηθευτών και εργολάβων, ομοτράπεζοι στα κότερά τους, τρόφιμοι των μυστικών κονδυλίων της Siemens, ιερουργοί των σκανδάλων του Βατοπεδίου, κυνηγοί της ολυμπιακής χίμαιρας, έμποροι διορισμών για ψήφους;
Προχθές δημοσιοποιήθηκαν τα "πόθεν έσχες" των πολιτικών. Οι πολίτες μπορούν να διαπιστώσουν αν "όλοι μαζί τα φάγαμε". Πόσοι από μας, άραγε, είμαστε ιδιοκτήτες δεκάδων ακινήτων, παρ' ότι μάλιστα ανεπάγγελτοι;
Ο κυνισμός του κ. αντιπροέδρου επιδιώκει τον συμψηφισμό ευθυνών, τη συγκάλυψη της διαφθοράς και την εκ προοιμίου ενοχοποίηση κάθε κοινωνικής αντίδρασης κατά του Μνημονίου. Η γενική ενοχοποίηση των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων, ανεξάρτητα αν υπάρχουν προσωπικές ή συλλογικές ευθύνες και νοοτροπίες υποτελών, αποτελεί προσφιλή τακτική της εξουσίας, όταν απογυμνώνεται από στοιχειώδη λαϊκή νομιμοποίηση και χάνει στο πεδίο της συναίνεσης. Τότε εκτρέπεται και καταφεύγει σε μεθόδους καταστολής της κοινωνίας, ανακαλώντας από τις χειρότερες περιόδους της Ιστορίας το δόγμα της "συλλογικής ευθύνης".